†

WYBIERZ RÓD lub GENEALOGIĘ GENETYCZNĄ:

.

Strony genealogii genetycznej na naszej witrynie 1.  Genealogia Y-DNA,  mtDNA i autosomów DNA. Jak zbadać swoja genealogię DNA? 2.  Haplogrupy R1i R1b euroazjatyckie i indoeuropejskie 3.  Mitochondrialne mtDNA 4. Y-Adam, praojciec wszystkich współczesnych ludzi 5. Geograficzna i etniczna kolebka współczesnych ludzi 5. Fundusz Rozwoju Rodu A00 w Kamerunie [ 1 ] [ 2 ] [ 3 ] 6. Indoeuropejczycy i ich języki. Ojczyzna Praindoeuropejczyków 7. Indoeuropejska geneza Scytów, Tocharów, indo-irańskich Ariów, Anatolijczyków i Ormian) 8. Zindoeuropeizowane rody Y-DNA, pierwotnie nieindoeuropejskie 9. Praindoeuropejska geneza Słowian 10. Polacy, skąd i kim jesteśmy? Biologiczne, etniczne i kulturowe korzenie Polaków 11. Pochodzenie ludności w dorzeczu Dunajca i jego regionie 12. Inne wybrane regiony 13. "Stara Karpacka" gałąź rodu R1a: YP343.  14. "Polskie Mykeny nad Dunajcem" - kultura Otomani-Füzesabony 15. Kreacjonizm ewolucjonistyczny

Wiele tysięcy praojców     i tyleż pramatek mam. Zapadły się ich mogiły      i nie ma ich kości... Ale znajduję coś w sobie       - ich własne de-en-a. Poznam je,    przy nim uklęknę       w synowskiej miłości! ......... Mój pogląd na świat: Kreacjonizm ewolucjonistyczny The evolutionistic creationism

Moje SNP  od Y-Adama - L74  od ojca:  R1a-Z280...YP380  od matki - H14a

Opublikowanao: 31.01.2015,

(Strona w trakcie opracowania)

 

GENEZA WCZESNYCH
GRUP INDOEUROPEJCZYKÓW W AZJI

Wstępne dane.

Migracje Indoeuropejczyków do Azji Środkowej

 

Szczyt drzewa filogenetycznego praindoeuropejskiego rodu R1a-M417

w ojczyźnie Praindoeuropejczyków (Kujawy, Polska, Europa Środkowa)

 
Przed każdym wejściem w tematykę praindoeuropejską należy
mieć na uwadze szczyt drzewa filogenetycznego Praindoeuropejczyków.
Jedynie R1a-M417 jest wyraźnym wyróżnikiem praindoeuropejskiej społeczności..

 

Co nam mówi genetyka?

         Grupa francuskich genetyków Kayser et al. 2009 przebadała mnóstwo szkieletów z rejonu Krasnojarska: 10 z kultury andronowskiej (1800-1400 przed Chr.), 4 z kultury Karasuj (1400-800 przed Chr), 11 z  kultury Tagar (800-100 przed Chr.) i 6 z kultury Tachtyk (100-400 AD).

         Haplogrupę Y-DNA udało się rozpoznać w ośmiu szkieletach. W jednym z nich znaleziono lokalną syberyjską grupę C, natomiast we wszystkich pozostałych siedmiu – haplogrupę R1a1. Późniejsze badania w tamtym rejonie geograficznym stwierdzają haplogrupę R1a-Z93.

         Co więcej, badacze zajęli się analizą haplotypów. Najbardziej ojcowskie haplotypy dla całej grupy znalazły się w szkieletach S10 i S16. W bazach danych autorzy poszukali dla nich odpowiedników. Znaleziono pięć najbardziej zgodnych: dwa z Polski, dwa ze Słowenii i jeden z Węgier. Policzyłem odpowiedniki (“mecze”) dla wszystkich siedmiu R1a1. I co się okaało? Wśród haplotypów z Polski znajduje się 21 dla nich odpowiedników, z Czech 13, z Niemiec 12, ze Słowenni 8, z Węgier 5, z Łotwy 4, z Litwy, Norwegii i Ukrainy pólnoco-zachodniej po 3. Z południowej Ukrainy i południowej Rosji - nie ma ani jednego, jakby na przekór prawie wszechwładnej teorii kurhanowej !!!

         Z powyższym wiąże się inna ciekawa rzecz. Badacze “krasnojarskich” szkieletów w autosomalnych genach rozpoznali sygnały na rozjaśnioną skórę oraz niebieskie i (lub zielone) oczy w 14 szkieletach, z ciemną lub wątpliwą pigmentację w 8 szkieletach.

         Wyniki te kierują uwagę naukowców na północną strefę Europy Środkowej.

         Podobne wyniki pojawiły się także w innych badaniach, zwłaszcza dwóch chińskich zespołów naukowych, dotyczących cmentarzysk rejonu Kotliny Tarymskiej w północno-zachodnich Chinach.

 

 

 1. Kultura afanasjewska

         "Kultura afanasjewska – neolityczna kultura archeologiczna rozwijająca się nad górnym Jenisejem i w Ałtaju, datowana na lata 3000-1700 p.n.e. Nazwa pochodzi od stanowiska Afanasjewska Gora w Rosji. Nad brzegami rzek zachowane ślady osad należące do ludu prowadzącego gospodarkę pastersko-myśliwską. Hodowano głównie bydło rogate, konie i owce. Narzędzia kamienne to głównie gładzone, trójkątne topory i groty strzał. Ceramika stosunkowo niedoskonała, często zdobiona motywem rybich ości. Jednak zmieniała się, z naczyń jajowatych i spiczastych wytwórcy przeszli do ceramiki płaskodennej. Sprowadzano wyroby miedziane (naczynia i ozdoby) z kierunku południowo-zachodniego. Być może w końcowej fazie pojawia się kucie miedzianych narzędzi i ozdób.
         Groby początkowo wykładano kamieniami, również otaczano je dużymi głazami. Później pojawiają się groby przykryte czasami małym kurhanem, również otaczane dużymi kamieniami. Wiele grobów zbiorowych, do siedmiu osób. Szkielety w pozycji skurczonej, przysypane ochrą.
         Część autorów wskazuje na podobieństwa i możliwość utworzenia kultury afanasjewskiej przez ludność napływającą z Europy Wschodniej (kultura grobów jamowych), również na możliwość, iż kultura afanasjewska była utworzona przez przodków Tocharów. Tereny kultury afanasjewskiej częściowo zajmuje później kultura andronowska." (Wikipedia).

         K.N. Sołodownikow i wielu innych na podstawie danych kraniometrii uznają indoeuropejskie pochodzenie Afanasjewców: http://e-lib.gasu.ru/da/archive/2003/10/01.html . Autor ten, czyniąc zestawienia kraniometrii podkreśla, idąc za większością autorów europoidalność ludności kultury (kultur) afanasjewskiej widząc w niej dokładne odwzorowanie ogólnej sytuacji antropologicznej we wschodniej Europie, głównie w starojamowej kulturze w stepowej strefie Wschodniej Europy i jej różnorodności. Kraniometryczny typ I spośród Afanasjewców praktycznie nie odróżnia się od wąskotwarzowego dolichocefalnego typu europoidalnego ( np. z Srednij Stog II), wyróżnionego przez S.I. Kruc 1972 r., która dostrzegła szczególną koncentrację wąskotwarzowych dolichocefalnych europoidalnych typów  w zachodniej części owej kulturowo-historycznej przestrzeni (ros. skr. KIO) stepowej strefy Wschodniej Europy oraz tylko sporadyczną ich obecność w rejonie Wołgi. Natomiast kraniometryczny typ II wśród Afanasjewców to odwzorowanie mniej europoidalnego, bardziej szerokotwarzowego i brachycefalnego  typu, np. zaporoskiego z Mołocznej lub północno-kaukaskiej kultury Kałmyki i znad dolnej Wołgi.

         "W podsumowaniu trzeba stwierdzić, że osadnictwo kultury afanasjewskiej od początku wykazuje wyraźny polimorfizm , którego źródła znajdują się na terytorium Wschodniej Europy. Wszystkie morfologiczne warianty, które można wydzielić u Afanasjewców, mają czytelne odpowiedniki w materiałach form kulturowych epoki eneolitu i wczesnego brązu wschodnioeuropejskich stepów. Widocznie w migracji (migracjach) na wschód uczestniczyły grupy różnego pochodzenia, które mogły wpływać na kulturowe stosunki. Geneza kultury afanasjewskiej na terytorium Południowej Syberii była związana z konsolidacją pierwotnych typów kulturowych i wypracowaniem wspólnych adaptacji do nowych warunków. Kulturowej konsolidacji, oczywiście, towarzyszyła i antropologiczna, ale ona, jak na to wskazują posiadane materiały, nie została doprowadzona do końca" - konkluduje Sołodownikow.

......................................

         Kultura tagarska (ros. Тагарская культура) – kultura archeologiczna z początku epoki żelaza, rozwijająca się w VII-II wieku p.n.e. w dorzeczu górnego i środkowego biegu Jeniseju w południowej Syberii w Rosji. Najwięcej stanowisk kultury tagarskiej znanych jest z okolic Minusińska. Nazwa pochodzi od wyspy Tagarskiej na Jeniseju koło Minusińska.
Ludność kultury tagarskiej zajmowała się rolnictwem i hodowlą oraz rzemiosłem. Na równi z życiem osiadłym występowało koczownictwo. Od około V wieku p.n.e. zaczęła rozwijać się metalurgia żelaza, a odlewy z brązu osiągnęły wtedy największa doskonałość. Tagarscy rzemieślnicy wykonywali broń, ozdoby, przedmioty codziennego użytku – garnki, zwierciadła. Wyroby te docierały na tereny wschodniej i zachodniej Syberii oraz wschodniej Europy. Z kulturą tagarską wiążą się ryte rysunki naskalne, przedstawiające wojowników, osiedla i pasące się stada. Znane są też pozostałości osiedli, kopalni miedzi oraz cmentarzyska ludności tej kultury.
         Ludność kultury tagarskiej chowała swoich zmarłych w dwojaki sposób: wodzowie i wielmoże chowani byli w kurhanach, szeregowi członkowie społeczności w mogiłach zbiorowych. Kurhany były usypane z ziemi i otoczone czworokątnym ogrodzeniem z wysokich kamieni. Odnaleziono tam liczne elementy uzbrojenia jak czekany, topory , sztylety, groty strzał, a także uprzęże i ozdoby wykonane w stylu zoomorficznym (zwierzęcym) i wykazujące zbieżności z kulturą nadczarnomorskich Scytów i plemion Saków. Zmarłych chowano w drewnianych skrzyniach przykrytych płytami kamiennymi.
         Pod względem antropologicznym przedstawiciele kultury tagarskiej reprezentowali typ europoidalny, zbliżony do ludzi kultury afanasjewskiej, andronowskiej i Scytów nadczarnomorskich." (Wikipedia).

         Pierwotną przynależność ludności kultury tagarskiej do Praindoeyropejczyków północnej strefy Środkowej Europy wykazały badania antropologiczne i genetyczne jedenastu szkieletów z Tagar z lat 800-100 przed Chr., opublikowane  przez Kayzer et al. 2010 (zobacz wyżej).

 

  2. Kultura okuniewska  (czacholska)
w kraju Tuwa pod Ałtajem. Protoscytowie?

Kierunek migracji grupy TRB znad Łaby na Pontyjski Step w kulturach jamowej i katakumbowej,
a stąd do Azji Środkowej nad górny Ob i Jenisej i  remigracja do Europy pod nazwą Scytowie.

        Źródło mapy: A.G. Kozincew i W.I. Selezniewa, Druga fala migracji Europeidów do Południowej Syberii i Środkowej Azji, 2015.
Pierwszy odcinek tej drugiej fali migracji z północnej strefy Europy Środkowej (Osdorf? u ujścia Łaby, kultura TRB) na początku brązu dociera do Ingulca (kultura jamowa), a stąd do Mołocznej (kultura katakumbowa); z tej zaś okolicy do Południowej Syberii i Azji Środkowej (np. kultura czacholska czyli okuniewska, zwł. cmentarzysko Ajmyrlyg  w kraju Tuwa). Ta migracja dała początek jakby Protoscytom. Na początku ery żelaza dokonała się historyczna remigracja ich potomków do Europy pod nazwą Scytowie.  Strzałki na mapie autorzy umieścili tylko tam, gdzie kierunek migracji jest niewątpliwy. (Uwaga: Mowa tu o drugiej fala, gdyż w nomenklaturze Kozincewa pierwsza fala migracji europeidów wykreowała kulturę afanasjewską, a trzecia - andronowską, o tym niżej. W tym szeregu migracji nie  uwzględniono migracji europeidów do Kotliny Tarymskiej, chyba najwcześniejszej).

.......................................

         Rosyjscy antropolodzy przebadali kraniometrycznie wiele szkieletów najwcześniejszych grup indoeuropejskich na terenie Kazahstanu,  południowej Syberii i scytyjskiej kultury okuniewskiej (czacholskiej) kraju Tuwy pod Ałtajem. Wszystkie skatalogowała i niedawno udostępniła innym antropologom S.I. Kuc, co wykorzystuje w swoich badaniach zwłaszcza antropoplog z Sankt-Petresburga, A. Kozincew.  Już w 1980 r. I.I. Gochman w serii z okuniewskiej kultury (Tuwa) zauważył, że przedstawia ona typ gracjalny, tzw. staro-śródziemnomorskiej rasy.  Skąd jednak te zmiany pigmentacji, do których doszło w grupach rasy “śródziemnomorskiej”, pierwotnie pigmentacyjnie ciemnej, uważanej tylko za  południową?  Czy to na pewno rasa śródziemnomorska-południowa? – głowi się antropolog A.A. Kowalew.

         Antropolodzy (Kowalew, Kozincew) porównali dane kraniometryczne z kultury okuniewskiej z danymi szkieletów Południowej Rosji i Ukrainy oraz Europy środkowej, reprezentowanej niestety tylko przez zbiór z terenu Niemiec, sporządzony przez... Polkę, Elżbietę Świdecką z Leszna vel Ilse Schwidetzky-Rosing (Germany). Z Polski niestety zestawu takiego nie bylo!  Antropolodzy rosyjscy zwrócili uwagę  na niemiecką grupę kraniometrii z Osdorf (dziś dzielnica Hamburga, mylnie w Rosji przez S.I. Kuc oraz  Kozincewa publikowana jako Ostorf).  Wynik porównania jest taki, że wschodnie archeologiczne grupy protoscytyjskie (Ajmyrlyg-Tuwa) i scytyjskie w kulturze okuniewskiej mają najbliższy sobie odpowiednik właśnie w tej nadłabskiej grupie Osdorf. Natomiast grupy z rosyjskiej “Scytii” są daleko na niższych poziomach podobieństwa.

         Ten wynik z odnotowanymi  przez archeologów elementami kultur środkowoeuropejskich: KAK, KPL i CSz na terenach północnoczarnomorskich i północnokaukaskich (Rezepkin, Safronow, Klejn) kojarzy się z wynikami antropologii (Kozincew 2007, 2008, 2009, 2012, 2013 konferencja, 2014 slajdy i 2015).

         Pozostaje pytanie, jak to możliwe, by grupa kraniometryczna znad ujścia Łaby do Morza Północnego, przypisana do kultury KPL/TRB nosiła praindoeuropejskie R1a (protosłowiańskie, protoscytyjskie, protoaryjskie)?  Otóż można odpowiedzieć, że te Osdorfskie kraniometrie z terenu KPL i KAK mogą odzwierciedlać kraniometrię ludzi R1a z Kujaw i ziem polskich, które z tego matecznika wyemigrowały na zachód około 3250 lat przed Chr., a na Wschód około roku 3000 przed Chr. Trasa ich migracji zanotowała się, co zauważa Kozincew, w kraniometrii ludzi wczesnej jamowej nad dolnym Ingulcem (rzeka i miejscowość na Ukrainie) oraz we wczesnej katakumbowej w Mołocznej (rzeka i miejscowośc na Ukrainie), choć już mniej wyraźnie.

         Wykształcone w Azji Środkowej grupy proto-Scytów pod naporem Mongołów około VIII-VI wieku przed Chr. ruszyły z powrotem na Zachód i pod historyczną nazwą Scytowie pojawily się w Europie.

 

          3. Kultura andronowska.
To głównie proto-indo-irańscy Ariowie

Kultura andronowska. Datowanie jej genezy i ekspansji jej wpływów.

 

         Kultura andronowska – "kultura archeologiczna epoki brązu, rozwijająca się w zachodniej Syberii i Kazachstanie w II tysiącleciu i na początku I tysiąclecia p.n.e.  Nazwa. Nazwa kultury pochodzi od stanowiska archeologicznego w miejscowości Andronowo, gdzie w 1914 odkryto kilkanaście miejsc pochówków zawierających szkielety ludzi w postawie skulonej z bogato dekorowaną ceramiką.Kultura andronowska obejmowała tereny od Uralu i Wołgi na zachodzie do Jeniseju i rejonu Minusińska na wschodzie oraz od Kopet Dag, Pamiru i Tienszanu na południu do granicy (dość niewyraźnie się zaznaczającej) strefy tajgi na północy.  Ludność kultury andronowskiej należała do indo-irańskiej grupy językowej, a pod względem antropologicznym reprezentowała cechy europoidalne. Według Anatola Klosowa, który swoje badania oparł na datowaniu szczątków kopalnych z wykrytą haplogrupą Y-DNA R1a1, ok. 2300 p.n.e. odłam tego ludu przemieścił się (z Europy) na wschód, na teren dzisiejszego Kazachstanu i południowego Uralu, tworząc tam kulturę andronowską." (Wikipedia).

         Wyniki antropologicznych i genetycznych badań dziesięciu szkieletów kultury andronowskiej, z czasu 1800-1400 przed Chr. zob. wyżej. Jednoznacznie potwierdzają one pierwotną przynależność tej ludności do Praindoeuropejczyków północnej strefy Środkowej Europy.

 

         4. Kultury w rejonie Ałtaju Mongolskiego,
kotliny dżungarskiej i tarymskiej - głównie Tocharowie

 

Językoznawstwo

         Język “tochri”, zwany tocharskim, został rozpoznany na podstawie dwóch jego dialektów w tłumaczeniach tekstów buddyjskich, sporządzonych dla celów klasztornych i misyjnych wśród miejscowej ludności, a zachowanych w rękopisach w VI-VIII w.po Chr.   (T.Pobożniak w: L. Bednarczyk, Języki indoeuropejskie, t.1, s.245-273). Znaleione zostały one w poklasztornych buddyjskich bibliotekach w miastach Kucza i Turfan, położonych  na ówczesnym “Jedwabnym Szlaku“ w prowincji Sinkiang w północno-zachodnich Chinach. Kucza  to miasto na północnym skraju pustynnej Kotliny Tarymskiej (rzeka Tarim), a Turfan (Turpan) - dalej na wschód, w małej  Kotlinie Turfańskiej.

         Użytkowników języka tochri umownie nazwano Tocharami. Uważa się, że ludność ta zasiedlała nie tylko Kotlinę Dżungarską i Tarymską, lecz także szrsze tereny górskie w rejonie Altaju, zwłaszcza Ałtaju Mongolskiego i blisko styku czterch państw:  północno-zachodnich Chin, zachodniej Mongolii, wschodniego Kazachstanu i półudniowej Syberii.

         Teksty tocharskie zostały zapisane w VI-VIII wieku , ale w dwóch dialektach bardzo odległych od siebie, co może oznaczać, że wspólny, jeszcze niepodzielony język pratocharski był bardzo dawny. Wielu językoznawców pracowało dotąd nad rozpoznaniem i odtworzeniem języka pratocharskiego i ustaleniem jego miejsca wśród jezyków indoeduropejskich. Był to język kentymowy, co by może oznaczało, że użytkownicy należeli grupy ludów zachodnicej Europy, czyli właściwie do genetycznej haplogrup R1b, albo że oddzielił sie on od wspólnoty praindoeuropejskiej Rodu R1a bardzo wcześnie, jeszcze przed innowacją satemową w centrum praojczyzny PIE.

         Językoznawcy wyrażają rozbieżne zdania na temat czasu jego wydzielenia się i stosunku do innych wczesnych dialektów języka rodziny indoeuropejskij. Zebrawszy rozmaite opinie językoznazwców A.A. Kowalew dochodzi do przekonania, że język tocharski wykazuje ślady pierwotnych kontaktów z “północnym” areałem języków germańskiego i bałtosłowiańskiego, a także “południowym” areałem języków italskich, greckich itd., a to zarazem uniemożliwia ustalenie pierwotnej lokalizacji Pratocharów. Nie widać natomiast pierwotnych wpływów dialetu protoaryjskiego; wpływy dialektów j. irańskiego są bardzo późne, prawdopodobnie z czasu późniejszych migracji przez Zagros. Problematyczna okazała się rzekoma bliskość praojczyzny Tocharów i areału języków uralskich. Według W.W.Napolskich istniejace zapożyczenia z j. uralskich noszą cechy  pochodzenia późnego, już po ukształtowaniu sie tocharskiego (A. Klowalew, Czemurczecki fenomen jako klucz do rozwiązania problemu tocharskiej praojczyzny [ros], 2012).

          Czy więc istnieje jakaś informacja o najwczesneijszej siedzibie Pratocharów? Tak, dostarczają jej archeologia, genetyka oraz antropololgia rejonu Ałtaju Mongolskiego i Europy.
 

Genetyka

         Dokonane do roku 2010 r. przez zespół chińskich archeologówe, antropologów i genetyków (Chunxiang li et al. 2010  http://www.biomedcentral.com/1741-7007/8/15 ) badania 37 ludzkich mumii z cmentarzyska Xiaohe w Kotlinie Tarymskiej (niedaleko Turfanu) z epoki wczesnego brązu wykazały datowanie czasu (C14) na około 3980 lat, co po prowizorycznej kalibracji może oznaczać około 2200-2300 lat przed Chr.  Większość szkieletów objawiła przynależność do rasy kaukaskiej. W 12 przypadkach udało się zidentyfikować kolor włosów: w sześciu - czarny lub ciemnobrązowy, a w drugich sześciu - rozjaśniony brąz lub orzechowy (rudy), co by jednoznacznie wskazywało na pochodzenie zachodnie, raczej północno-europejskie.
         Badania genetyczne Y-DNA, uzyskanego z siedmiu męskich szkieletów  - wykazały w 100% haplogrupę R1a1a-M198! Trzeba tu widziec zmarłych członków indoeuropejskiej populacji tzw. Tocharów. Natomiast badania mitochondrialnego DNA wykazały w jednyej próbce grupę mtH-16260T, dla której w bazach genetycznych znalexiono kilka odpowiedników  w południowo-zachodniej Europie: Węgry, Włochy, Niemcy, Portugalia, Anglia i Islandia. W drugim przypadku haplogrupy mtK, powszechną zwłaszcza w Europie, w rejonie Alp. W pozostałych przypadkach zidentyfikowano haplogrupę mtC, mającą pochodzenie syberyjskie lub miejscowe, co by wskazywało na to, że migrantami z Europy byli prawie sami mężczyźni (dziś obecność haplogrupy R1a1a sięga tam 30% ludności).
         Inny zespół naukowy wykonał badania genetyczne cmentarzyska z pobliskiego Xingjing Hami. Wyniki są nadal niedostępne, ale opublikowane przecieki podkreślają stuprocentowe europejskie pochodzenie tych ludzi.

         Mapa Eurazji, ukazująca starożytne populacje Kotliny Tarymskiej i otoczenie. Nr 1 - cmentarzysko Xiaoche, omówione w pracy Li 2010. Nr 2 - cmentarzysko Xinjing Hami (niepublikowane). Nr. 3 - cmentarzysko Xiongnu. Nr 4 i 5 - plemiona południowosyberyjskie. Nr 6 i 7 - Azja Środkowa (Kazachstan). Nr 8 i 9 - plemiona bajkalskie. Kolorem czerwonym wyróżniono miejsca próbek ery brązu lub inne przedhistoryczne. Kolorem niebieskim - próbki epoki żelaza.

Archeologia i Antropologia

         Rożne były domysły odnośnie przybycia tych Indoeuropejczyków do północno-zachodnich Chin. Jedna teoria mówiła, że to pierwsi migranci z kultury Repin w międzyrzeczu Don-Wołga do gór Ałtaju, którzy mieli być twórcami kultury Afanasjewo, datowanej na czas 3600-2400 przed Chr.; rozszerzykli swoją ekspansje aż do Tarim Basin. Inna teoria głosiła, że to jakaś boczna gałaź z Proto-Indo-Irańczyków, którzy ekspandowali w całej Azji Środkowej z kultury Sitaszta-Petrovka na południowym Uralu około roku 2000 przed Chr.
        Tematem pochodzenia zamieszkującej w tym regionie geograficznym ludności w epoce wczesnego brązu zajęła się także archeologia Chin, Mongolii, Uzbekistanu, a zwłaszcza Rosji. Szczególnie cenne wyniki osiągnięto w badaniach megalitycznych grobów  z kultury czemurczeckiej po obu stronach Ałtaju Mongolskiego, tj. po stronie mongolskiej w dolinie rzeki Czemurczek/Kemurci  i po stronie stronie chińskiej zwłaszcza nad rzeką Czarny Irtysz w Kotlinie Dżungarskiej. Tę specyficzną kulturę archeolodzy nazwają "czemurczeccki fenomen".  Pochodną od czermuczeckiej jest kultura jełunińska na wschodnich kresach Kazachstanu oraz późniejsza w Kotlinie Tarymskiej kultura sejmińsko-turbińska (czyli turfańska), która aktywnie uczestniczyła w promocji kultury rozwiniętego brązu w Chinach. Kres tym kulturom czemurczeckim (“tocharskim”) i późniejszym przyniosła dopiero agresja tureckich Ujgurów, którzy dziś są główną lub prawie jedyną  ludnościa w tym rejonie, w chinskiej prowincji Sinkiang (Sinciang, Xinjiang).

         Kultura czemurczecka pod Ałtajem Mongolskim datowana jest na lata 2600-1700 przed Chr.

         Archeologią kultury czemurczeckiej zwłaszcza z przedgórzy Ałtaju Mongolskiego zajmują się rozmaite międzynarodowe instututy naukowe, a zwłaszcza z rosyjskiego Sankt-Petersburga. Związały się one z nazwiskiej archeologia A.A. Kowalewa. Zob. “Wielka Czemurczecka migracja z Francji na Ałtaj w poczatku trzecuiego tysiąclecia przed naszą erą”[ros] Sankt-Petersburg 2011. Tam historia badań i literatura  http://archaeology.itcwin.com/articles/A510.pdf

         Jakie cechy nosiała ta kultura czemurczecka?  To kamienne i gliniane naczynia, ceramika z dnami okrągłymi lub elipsowata, kurhany w specyficznej postaci wieloobwodowych nasypów, niekiedy nachodzące jeden na drugi, lub z fasadami grobów megalitycznych, a w nich kamienne groby ze ściankami murowanymi “na sucho”, kurhany korytarzowe, a przed wejściami od wschodu kamienne figury ludzkie.

         Dość nagłe i jakby jednoczesne pojawienie się wielu elementów kultury czemurczeckiej świadczy, że została ona skadądś przyniesiona i jakby w gotowej postaci. Po długim poszukiwaniu analogii i pierwotnej ojczyzny tej kultury zauważono, że zarówno ogólne, jak i szczegółowe rysy dolmenowych konstrukcji grobowych oraz wytworów kamiennuch i ceramicznych mają dosłowne swoje odpowiedniki tylko w zachodniej i południowej Francji: we francuskiej Normandii, Bretanii, a zwłaszcza w Langwedocji u wybrzeży Morza Śródziemnego; tamtejsza ceramika  grupy Ferrieres ma jednoznaczne kopie w kulturze Czemurczek pod Ałtajem. Kultura dolmenów zachodnio i  południowofrancuskich datowana jest  na czas środkowego i późnego neolitu, 3200-2700 lat przed Chr. Zamarła akurat w czasie poprzedzajacym o około 100 lat jej pojawienie się w rejonie Dżungarii i Ałtaju Mongolskiego, a więc w rejonie, gdzie później znaleziono zapisy starych dialektów indoeuropejskiego języka tochri, zwanego tocharskim.

         Kultura dolmenowa zachodniej i południowej Francji, jeżeli by w całości była dziełem tej ludności Prototocharskiej, na której języku widać niektóre wspólne innowacje bałto-słowiańskie i germańskie oraz italo-greckie, sugerowałaby myśl, że pierwsze pęknięcia terytoriane, a zarazem językowe w kujawskiej praojczyźnie Indoeuropejczyków musiały powstać już około połowy IV tysiąclecia, co jest na ogół zgodne z poglądami lingwistów. Można więc założyć datowanie tej pierwszej migracji, którą wykonali Prototocharowie, na czas około 3300 r. przed Chr. (niemal w tym samym czasie dokonała się zachodnia migracja kultury amfor kulistych z Kujaw).  Jakimś przetartym już szlakiem północnym grupa ta udała sie na zachód Francji, a później jej południe, skąd około 2700 lat przed Chr. dokonała szybkiej migracji (drogą morską?) na Wschód, a potem lądową aż do Ałtaju. Powodem tej migracji mogło być jakieś przeludnienie zarówno w rejonie Kaujaw, jak i tymbardziej potem, w zachdniej i południowej Francji. Tu od rozmaitych kupców wschodnich mogli otrzymać informacje o niezaludnionych i bardzo bezpiecznych terenach w rejonie Ałtaju (badania genetyczne wykryły dwa mtDNA, wskazujące najbardziej na poludniowo-zachodnią Europę).

         Ten zachodni i południowy szlak migracji na jego początkowym etapie i jego wczesność potwierdza i to, że rozpoznana wśród Xiaohe (Tocharów) haplogrupa R1a1 nie ma "azjatyckiej" mutacji R1a-Z93. Informacja ta pochodzi od współautora pracy Hui Zou (Jilin University) w pliku "The origin of Xiaohe Bronze Age mummy", z dnia 18.07.2014,  z danych niepublikowanych.

 

 

 

5. Azja Mniejsza.
Anatolijczycy i Ormianie

C. d. n.





 

 

 

 

 

 Adres: ks. Stanisław Pietrzak, Tropie 6, 33-316 Rożnów

(można dzwonić do 21⁰⁰)
E-mail: pietrzakstan@poczta.onet.pl

Wszelkie uwagi dla mnie proszę przekazać meilowemu gołąbkowi:

Dziękuję, już dziś przekażę Adresatowi

 

 

Do strony Pietrzakowie. Genealogia. Pietrzak
Do strony Kurczabowie. Genealogia. Kurczab. Bołoz
Do strony Janikowie. Genealogia. Janik
Do strony Szlagowie. Genealogia. Szlaga/Ślaga
Powrót do Strony głównej witryny: Parafia TROPIE

 

Nasze Menu. Startuj ze Strony Głównej!
TROPIE - kościół i sanktuarium śś. Świerada i Benedykta		Wioski w parafii Tropie	Kościoły i święci w regionie	Polsko-słowacko- węgierskie braterstwo kościołów i szkół
STRONA GŁÓWNA  Topografia Parafii  Święci Pustelnicy  Kalendarium histor.  Zwiedzamy kościół  Relikwie w kościele  Zwiedzamy pustelnię  Zwiedzamy parafię	Wydarzenia nowe  Ogłoszenia niedz  Refleksje aktualne  Informacje stałe  Literatura naukowa  Kontakt z nami  Ulubione strony  Okolicznościowe	Tropie SzP  Roztoka-Brzeziny SP  Witowice Dolne    SzkołaPodst.WD  Witowice Górne  Wytrzyszczka SzP  Będzieszyna  Najdawn. dzieje	Parafie, kościoły itd.  Dekanat Czchów     Kościoły i święci DC  Dekanat Ujanowice  Dekanat Zakliczyn  Parafie nad jeziorami  Konkurs regionalny	Tropie - ojczyzna Nitra katedrála Zobor Skalka nad Váhom Nitra základná škola Trenčn základná škola Skalité základná škola Witowice Dolne szkoła Wytrzyszczka szkoła
WebM. ks.St.Pietrzak;  pietrzakstan@poczta.onet.pl;  tel. 601 918 322;  Copyright by Parafia Tropie 2009

Str.pryw.-genealog. PIETRZAKOWIE.Pietrzak, JANIKOWIE.Janik, KURCZABOWIE, SZLAGOWIE       Nadto: Gierałt.GIERAŁTOWIE