1. Szkoła
    Od XVI wieku dzieci z Witowic (Górnych) miały możność uczęszczania do szkoły parafialnej w  Tropiu. Od 1913 uczyły się w dworze w Witowicach Dolnych. Po I wojnie światowej naukę prowadził prywatnie nauczyciel Józef Turek. Od 1926 działa już oficjalnie nauczanie w wynajętej sali, potem w szkole przerobionej z karczmy. W 1945 na budynek szkolny wynajęto budynek innej  pożydowskiej karczmy.
    Od 1961 dzieci uczęszczają do nowo zbudowanej  wspólnej szkoły w Witowicach Dolnych (zob. na witrynie "Tropie" stronę szkoły w Witowicach Dolnych).
Natomiast młodzież klas gimnazjalnych uczęszcza do gimnazjum w Zespole Szkół w Łososinie Dolnej.

2. Poczta
Wieś Witowice Górne obsługuje poczta w Łososinie Dolnej:  33-314 Łososina Dolna

3. Wspólnoty i organizacje

4. Firmy
 

 Miejscowość cieszy się z wykonania w sierpniu 2004 r.  200 m drogi asfaltowej Równi z dotacji "powodziowej".
    Droga uległa znacznemu uszkodzeniu w czasie powodzi w roku 1997 i wymagała gruntownego remontu i modernizacji.

   Osiągnęli osobisty sukces w nauce,
   sztuce, gospodarce, sporcie, służbie społecznej

   Ogłoszenia społeczne

Nie zapominamy o patriotach - bohaterach,
męczennikach Katynia

Jan Józef LEBDA – porucznik rezerwy piechoty

         Jan Józef LEBDA urodził się 3 sierpnia 1913 jako syn Józefa Lebdy i Małgorzaty Sułkowskiej. Oto jego metryka chrztu w parafii Tropie:

         Jan Józef został zapisany w tropskiej księdze urodzonych/ochrzczonych dla Witowic Dolnych, gdyż z tej wsi, wywodziła się jego matka, córka Wojciecha Sułkowskiego z domu nr 64 i jego drugiej żony, Marii (pierwszą była Anna Agnieszka Słowińska). Zapisano go w domu pod nr 1, gdyż matka przejściowo wtedy zarobkowała i mieszkała przy dworze. Ale nowa rodzina stale mieszkała w Witowicach Górnych 42.

- - -

         Rodzina Lebdów, Kajetan i Katarzyna Jaczak, przybyła z Białej Wody do w Witowic Górnych około roku 1869, zamieszkując pod nr 35 (dziś dom Dziedziców). Wtedy właśnie, 12 grudnia 1869, ich syn Jan Lebda, żołnierz-rezerwista, ożenił się z Marią Bartosik z Kątów. Ślub odbył w Tropiu. 
         Zapewne też oni, Kajetan i Katarzyna,  wnet zbudowali dla swoich dzieci dom nr 42. Kajetan Lebda, urodzony w 1819 r.,  zmarł 30.6.1891 r., przeżywszy 72 lata.

         Lebdowie Jan i Maria z Bartosików mieli kilkoro dzieci, a wśród nich:
         a) Stanisław Lebda, ur. 18.2.1872, WG 35, zmarł w niemowlęctwie.
         b) Katarzyna Lebda, ur. w 1873, WG 42, w 1888 została żoną Józefa Bronikowskiego z Lipnicy. Dali oni początek rodowi Bronikowskich w Witowicach Górnych, tam zamieszkałych.

         c) Jan Lebda, ur. 2.9.1875 w Witowicach Górnych 42, ożenił się w roku 1899 z Marią Nieciową, wdową, z domu Gwiżdż, zamieszkałą dotąd i nadal w WG 35. Nie znamy czasu i miejsca śmierci  Jana Lebdy; istnieje przypuszczenie, że zginął na I wojnie światowej. Był on ojcem m.in. Władysława Lebdy, ur. 6.5.1901, i córki Stefanii.
         Tenże Władysław z żoną Anną Bocheńską, mieli m.in. dzieci: Stanisława, Edwarda, Józefa i Franciszkę. Mieszkali w domu nr 38, a potem także 66.

         d) Władysław Lebda, ur. 27.2.1878 (nr 42); od roku 1902 mąż Katarzyny Musiał (nr 9). Prawdopodobnie wyjechali gdzieś w świat.

         e) Józef Lebda, ur. 8.3.1886, WG 42, mąż Małgorzaty Sułkowskiej (zob.), zostawszy w 1913 r. ojcem jedynego syna, interesującego nas Jana Józefa, zginął na froncie I wojny światowej.

                                                             - - -

         Jan Józef LEBDA urodził się 3.08.1913 r. w Witowicach Dolnych 1, choć właściwie w Witowicach Górnych 42.  Choć półsierota, w latach 1925-1933 uczęszczał do Gimnazjum II w Nowym Sączu, a potem odbywał kurs podchorążych rezerwy piechoty przy 4 pułku strzelców podhalańskich w Cieszynie, który ukończył w 1935 r. W roku 1937 został mianowany podporucznikiem. Ćwiczenia odbywał w 1 pułku strzelców podhalańskich w Nowym Sączu. Mieszkał, zapewne wraz z matką Małgorzatą, wdową, w Nowym Sączu przy ul. Kasprowicza/Grottgera10 (2.mąż Małgorzaty: Andrzej Hudziak; ich dzieci: Marian, Stefan i Czesław).
         Jan Józef Lebda własnej rodziny chyba nie założył.

         Po 17 września 1939 roku w nieznanych okolicznościach (w Stanisławowie?) dostał się do niewoli sowieckiej. Był więźniem obozu w Starobielsku (Старобельск) pod Charkowem (Харьков) na Ukrainie.

         5 marca 1940 r.
         Ławrientij Beria – Komisarz Spraw
Wewnętrznych ZSRR skierował do Józefa Stalina notatkę nr 794/B  
(zob.obok), w której orzekł, że:
         polscy jeńcy wojenni (14 736 osób), w tym z Ostaszkowa, oraz więźniowie w więzieniach Zachodniej Białorusi i Ukrainy (dodatkowo 18 632 osoby,  w tym ogółem 57 proc. Polaków),
         stanowią "zdeklarowanych i nie rokujących nadziei poprawy wrogów władzy radzieckiej"
      oraz stwierdził, że wobec tego NKWD uważa za uzasadnione:
1) rozstrzelanie 14,7 tys. jeńców i 12 tys. więźniów, bez wzywania skazanych, bez przedstawiania zarzutów, bez decyzji o zakończeniu śledztwa i aktu oskarżenia,
2) zlecenie rozpatrzenia spraw i podejmo-wania decyzji trójce w składzie: Wsiewołod Mierkułow, Bogdan Kobułow, Leonid Basztakow.
         Notatka ta posiada cztery zatwierdzające podpisy: Stalina, Woroszyłowa, Mołotowa i Mikojana oraz dopisanie Kalinina i Kaganowicza.
         Zgodnie z notatką (której pierwsza strona z podpisami jest tu wyżej prezentowana)  Biuro Polityczne Komitetu Centralnego Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii Bolszewików tego dnia wydało decyzję nr P13/144 z zaproponowaną przez Berię treścią.

          14 marca w gabinecie Bogdana Kobułowa, szefa Głównego Zarządu Gospodarczego NKWD, odbyła się narada. Uczestniczyło w niej kilkanaście osób, wśród nich szefowie Zarządu NKWD obwodu smoleńskiego, kalinińskiego i charkowskiego, ich zastępcy oraz komendanci wojskowi zarządów obwodowych NKWD. To im wówczas zlecono wymordowanie jeńców.

         22 marca Beria wydał rozkaz nr 00350 "O rozładowaniu więzień NKWD Ukrainy i Białorusi";  w tych więzieniach większość więźniów stanowili polscy oficerowie i policjanci.

         1 kwietnia z Moskwy wyszły trzy pierwsze listy – zlecenia skierowane do obozu ostaszkowskiego. Zawierały wtedy nazwiska 343 osób i były początkiem akcji "rozładowania obozów".

         Obóz w Starobielsku "likwidowano" od 5 kwietnia do 12 maja.  Konwoje docierały wagonami do Charkowa, a ze stacji kolejowej samochodami do wewnętrznego więzienia NKWD. Po identyfikacji jeńcom wiązano z tyłu ręce, wprowadzano do sali, w której wystrzałem w kark pozbawiano ich życia. Według ekspertów medycznych NKWD w takim przypadku przejście kuli przez rdzeń kręgowy powoduje skurcz mięśni i minimalny krwotok. Ciała zamordowanych z zawiązanymi na głowie płaszczami były w nocy wywożone ciężarówkami i grzebane.

         Tak więc Jana Lebdę wywieziono pod Charków na śmierć, gdzie został zamordowany w grupie 3739 jeńców (spis jeńców, poz. 1943). Pochowany został w zbiorowych mogiłach na terenie podmiejskiego lasu Piatichatki (Пятихатки).

;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;; ;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;

         Sprawa mordów zwanych katyńskimi była od początku otoczona surową tajemnicą, a gdy została odkryta -  akcją fałszerstwa. Pod koniec lat pięćdziesiątych XX w. na polecenie Chruszczowa przewodniczący KGB Aleksander Szelepin badał sprawę mordu i po wykonaniu kwerendy przechowywanych przez NKWD, a potem przez KGB dokumentów, w przedstawionej notatce nr N-632-Sz (Н-632-Ш) z 3 marca 1959 r. zaproponował zniszczenie 21 857 teczek personalnych zamordowanych – jak się wyraził: osób byłej Polski burżuazyjnej – jako nieprzydatnych zarówno operatywnie, jak i historycznie, a zachowanie jedynie głównych dokumentów mieszczących się w oddzielnej, niewielkiej teczce.

Notatka A.Szelepina z 3.03.1959 r. z propozycją zniszczenia ważnych dokumentów: osobowych teczek wszystkich rozstrzelanych w 1940 r. polskich jeńców, w liczbie 21.857  (a więc blisko 22 tysiące!), w tym: w katyńskim lesie (smoleńskie) - 4421, w Starobielsku koło Charkowa - 3820, w Ostaszkowie koło Tweru - 6311, w obozach Białorusi i zach. Ukrainy - 7305.

         Propozycja została zatwierdzona i wykonana. Zachowano jednak dział z kilkoma najważniejszymi dokumentami, decyzjami najwyższych władz. Otrzymał on nazwę specjalnej Teczki nr 1, która jako jedna z najważniejszych tajemnic ZSRR wchodziła do wydzielonego, specjalnego zbioru dokumentów dostępnych tylko przywódcy KPZR, i przekazywanych mu przy objęciu władzy.

         Dopiero 13 kwietnia 1990 podczas wizyty Prezydenta RP Wojciecha Jaruzelskiego w Moskwie Michaił Gorbaczow przekazał pochodzące z radzieckich archiwów niektóre dokumenty z tej teczki, dotyczące zbrodni katyńskiej, po raz pierwszy oficjalnie przyznając, że zbrodni dokonało NKWD.

         Ekshumacja ofiar w Piatichatkach koło Charkowa prowadzono od 25 lipca do 9 sierpnia 1991 r.  Łącznie z późniejszymi pracami odkryto 15 zbiorowych mogił polskich jeńców i ekshumowano szczątki 420 osób, w tym 363 z polskim wyposażeniem wojskowym (2500 przedmiotów).
         Zob. dokumentację fotograficzną ekshumacji w Piatichatkach
         oraz  Cmentarz ofiar w Piatichatkach koło Charkowa
 

Tablica polskich ofiar na cmentarzu koło Charkowa

Nazwisko Jana Lebdy na tablicy w kaplicy katyńskiej Katedry Wojska Polskiego w Warszawie

Lista ofiar katyńskich (na literę L) w Katedrze Polowej Wojska Polskiego w W-wie
                                                                                 (tam Jan Lebda pod nr 8172 )
W 2007 Jan Lebda został awansowany pośmiertnie do stopnia porucznika.

(Opracowano zwłaszcza na podstawie ksiąg parafii Tropie
i „Nowosądeckiej Listy Katyńskiej” Jerzego Gizy, Nowy Sącz 2009).

Czytaj więcej:
Zbrodnia katyńska
http://ru.wikipedia.org/wiki/Катынский_расстрел
Казни польских офицеров в Харькове
Zbiór podstawowych dokumentów katyńskich w Głównym Archiwum Federacji Rosyjskiej.
Wasilij Błochin "kat Stalina", największego zbrodniarza wszechczasów
Więcej artykułów na temat katów
Czwarty rozbiór Polski i katyńska tragedia
(Четвертый раздел Польши и катынская трагедия)
 

  -