Ostatnia aktualizacja 05.03.2023 (stp) 

<<<+>>>

Środkowo-wschodnioeuropejska genealogia genetyczna południowoazjatyckich Drawidów

Część pierwsza
Zagadka wyników europejskiej analizy "Admixture" czyli domieszek DNA,
łączących lub odróżniających pakiet genomów Polaków
od genomów innych populacji naszego Globu.

Wśród spokrewnionych z "Polish 1000 genomes" oprócz indoeuropejskich Ariów są i drawidyjscy Tamilowie i Telugowie

W 2021 roku E. Kaja i zespół w publikacji  ‘The Thousand Polish Genomes Project’, Projekt tysiąca polskich genomów, przedstawili analizę komponentów (domieszek) pakietu 1000 genomów współczesnych Polaków wspólnych lub różnych w zestawieniu z genomami 26 tzw. rdzennych, uważanych za porównawcze i stare populacje naszego Globu.

Przypomnę, iż w analizie Admixture program komputerowy wykonuje polecenie podzielenia standardowych fragmentów poszczególnych genomów na grupy według ich podobieństwa. Uzyskane grupy nazywają się komponentami i w zależności od ich liczny oznaczane się symbolami K=2, K=3, K=4, K=5, K=6, K=7 lub więcej, nawet do dwudziestu. Powstałe grupy komponentów wyrażane są na obrazie Admixture oddzielnymi kolorami.

Przy podziale fragmentów na dwie grupy (K=2) jedna z nich, jak widzimy, otrzymała kolor genomów Polaków, czerwony, druga zaś grupa otrzymała kolor niebieski, przy czym powstała i trzecia grupa, dwuskładnikowa, czerwono-niebieska (wszystkie populacje, niezależnie od komponentu i koloru, ułożono alfabetycznie).

Kolor czerwony, jak Polska, w całości otrzymały genomy europejskie: Brytyjczycy, Centralna Europa, Finowie, Iberowie i Tuskanie. Kolor niebieski otrzymały populacje Afryki: Afryka Pd-Zach, Afrykańczycy z Karaibów, Esan z Nigerii, Mandinka z Gambii, Luhya z Kenii, Mende z Sierra Leone i Yoruba a także Azjaci: Dai z Chin, Han z Chin, Japończycy, Kinh z Wietnamu, Han z Pd.Chin.  Kolor czerwono-niebieski otrzymały populacje rdzennych Amerykanów: populacja z Kolumbii, Meksykanie z Los Angelos, Peruwiańczycy i Puerto Rico; nadto populacje z rejonu Indii, jak Indo-Ariowie: Bengalowie, Gudżarati, Pendżabowie, oraz Drawidowie: Tamilowie i Telugowie, jako główni reprezentanci wielkiej, około 250-milionowej rodziny językowej Drawidów w Indiach, zwłaszcza Południowych.

Oceniając genetyczną sytuację zanalizowanych genetycznie narodów,  podzielonych tylko na K=2, gdy Afrykanczycy i Daleki Wschód są od Europy oddzieleni, zaś Europejczycy i Polacy są od siebie nieoddzieleni, a tylko proto-Hindusi, z powodu zerwania z dotychczasowym środowiskiem genetycznym, mitochondrialnym, znajdujący się w trakcie oddalania się od naszej części Europy i przechodzenia do innego środowiska genetycznego, w swoich genomach wykazują już tylko około 70% stanu dotychczasowego i około 30% nowego z innych genomów mitochondrialnych,  można ustalić, że jest to sytuacja eneolitu, zapewne około roku 2500 przed Chr., jak np. powstanie kultury Fatjanovo. Trzeba jednak zakładać, że migracja przez Fatjanowo i Ural do Azji Środkowej i dalej, dotyczyła zapewne tylko grupę z proto-Indoariami w składzie. Drugi szlak, grupy z proto-Drawidami w składzie, prowadził zapewne przez Bałkany i Azję Mniejszą, jak to (pod nazwą etnonimu Pakistan), zostało udokumentowane na obrazie PCA markerów prokowidowego genu LZTFL1 w pracy E. Bałanowskiej i zesp. 2022

Wtedy też, przy podziale na trzy komponenty i trzy kolory (K=3), gdy u rdzennych Amerykanów pojawił się trzeci komponent, na który przydzielono im kolor granatowy, nadal łączący ich z Polakami i Europejczykami, nastąpiła inna konfiguracja kolorów, bez zmian komponentów.

Dopiero przy K=4 i K=5 niemal całkowicie zrywają z Polakami  populacje Indo-Ariów i Drawidów, choć pozostali Europejczycy trwają przy nich nieco dłużej i stają się dwu lub trzyskładnikowi. Dopiero przy K=6 Polacy i Europejczycy tracą ostatnie związki z populacjami Indii...

Podsumowanie

Publikacja Admixture E. Kai potwierdza jednorodność genomów Polaków i, jak widzimy,  ich wspólną europejskość co najmniej od końca neolitu, w eneolicie i na początku epoki brązu;  autorka w bowiem owej puli 1000 genomów zauważyła tylko około pięć dzisiejszych genomów, które w naszej grupie pojawiły się nieco później jako nieeuropejskie; podobne zjawisko długotrwałego autochtonizmu ujawniło się we wczesnej epoce brązu (1950-1250 przed Chr.) w badaniach ludności kultury trzcinieckiej, reprezentowanej przez grupy z Kujaw (Gustorzyn) i Małopolski (Żerniki Górne), gdzie spośród 34 próbek tylko jedna, kobieta, jakby tylko dla potwierdzenia kulturowej zasady egzogamii, okazała się spoza omawianych regionów (Ł. Pospieszny i zesp. 2023, Assessing the mobility of Bronze Age societies in East-Central Europe...)
W badaniach zespołu E. Kai potwierdziło się też europejskie pokrewieństwo Polaków z populacjami języka aryjskiego, Indoariami. Obserwujemy nadto wcześniejsze odłączenie się grup amerykańskich od Polaków, zaś późniejsze i niezdecydowane od zachodnich Europejczyków i Finów.
Pozostaje jedna ważna zagadka z owej tablicy Admixture, dotycząca populacji Tamilów i Telugów, znanych z dzisiejszych Indii.

.

<<<+>>>
Do rozwiązania - zagadka Tamilów i Telugów czyli językowych Drawidów

Jak wytłumaczyć nieoczekiwane, ujawnione w genetycznej analizie Admixture,
 pokrewieństwo Drawidów z Polakami?

Mamy już w swojej świadomości, że w ogóle Bałtosłowianie, a populacja Polaków w szczególności wyłoniła się z rodu i populacji R1a-M417>Z645, z której rozwinęła się wielka rodzina narodów indoeuropejskiej w świecie. Znane się jednak także inne, wcześniejsze elementy genetyczne łączące Europę i Indie. Oto niżej z Wikipedii mapki ojcowskich rodów L i  H. Uważane są za indyjskie, choć zarazem są rozpoznawane na kontynencie europejskim, łącząc obydwa kontynenty.

Przestrzeń od Europy do Azji Południowej pokonana przez ludzkie genomy

Indyjskie ojcowskie rody L i H łączące Europę i Indie przez Bliski Wschód i Azję Środkową.

<<<+>>>

Ślady autosomalnych komponentów Drawidyjskich w Europie

Komponenty naszego DNA z genomów Południowych Hindusów

Dokonane w pracach O. Bałanowskiego bardziej szczegółowe dzielenie populacji Globu na K=18.8
(komponent 18, region 8) wydzieliło komponent południowoindyjski czyli populacji drawidyjskich.
W Europie Środkowo-Wschodniej występuje do około 5% i zapewne związany był z genetycznym rodem R1a,
jak w południowych Indiach Drawidowie. W Europie zachodniej go brak.

<<<+>>>

Szczególnie czynne w COVID-19 markery genu LZTFL1 w genomach Słowian i Hindusów zarazem

(Balanovskaya E.V, 2022: Gene Geography in Russia and in the World of SNP-markers of LZTFL1 Gene Associated with COVID-19 )

Geografia stowarzyszonych z COVID-19 markerów genu LZTFL1 sugerująca praindoeuropejski,
ale oddzielny początek migracji, napiętnowanych tymi markerami Ariów i Drawidów z Europy

W ramach badania czynników ciężkiego COVIDA w ludzkich genomach niektórych regionów świata, E.V. Bałanowska i zespół w 2022 r. opublikował analizę rozprzestrzenienia się dziesięciu markerów genu LZTFL1. W ludzkim DNA znajduje się on w zakresie locus 3p21.31 zajętym przez haplotyp neandertalczyka z jaskini Vindija w Chorwacji (badania Paabo i Zeberg), powodujący silną nierównowagę sprzężeń (LD), doprowadzającą w razie infekcji wirusem COVIDA do ciężkiego/śmiertelnego przebiegu tej choroby. Haplotyp Vindija został przejęty w zawyżonej częstotliwości przez ród Praindoeuropejczyków i jego potomków językowo indoeuropejskich. Tę populację wyróżnia szczególnie przyczynowy marker SNP rs12493471(A).

W ten sposób na wykresie analizy pierwszych komponentów PCA odrębnie wydzieliła się populacja indoeuropejska (jak wyżej). Czerwona gwiazda oznacza Europę Środkowo-Wschodnią. Ale co ciekawe, na prawo od niej, najbliżej tego punktu umieściły się geny Indii, reprezentujące grupę aryjską, a dopiero dalej geny populacji bałtyckich. Natomiast w dół od tej gwiazdy najbliżej umieściły się geny populacji Pakistanu, zapewne reprezentujące wówczas populację wczesnodrawidyjskich i rdzennych w Pakistanie Brahui, a dopiero niżej od niej  ulokowały się geny krajów Europy Południowej, Bałkanów i Bliskiego Wschodu. Widocznie analiza PCA markerów wczesnego genu LZTFL1 uchwyciła wczesny etap ekspansji Praindoeuropejczyków (PIE) z podziałem na Ariów i Drawidów w pobliżu Europy Środkowo-Wschodniej.

Alternatywne podejście dla wytłumaczenia genetycznej bliskości wyodrębnionej grupy Pakistanu wobec Europy Środkowej dopuszcza skojarzenie markerów genu LZTFL1 z wczesnym neolitem, związanym z Zagrosem w Iranie z jednej strony do Europy Południowej, a z drugiej strony do Pakistanu i Doliny Indusu właśnie. Na mapach O. Bałanowskiego oznaczałoby to komponent południowoazjatycki admixture k=6.3, co pokazuje mapka poniżej:

Mapka zasięgu wpływów wczesnego neolitu z irańskiego Zagrosu w areale domieszki południowoazjatyckiej k=6.3

<<<+>>>

Tak więc  po stronie nauki europejskiej zostały juz zauważone genetyczne ślady ludności drawidyjskiej w Europie.
A jak ten temat jest obecny w nauce autorów indyjskich? Czy zauważają europejskie ślady i europejskie pochodzenie Drawidów? Czy nie są podobnie rozdwojeni, jak do niedawna (a może dotąd?) w odniesieniu do pochodzenia Indoariów?
To temat właśnie drugiej części artykułu.

<<<+>>>

Część druga

W Indiach też zauważono pochodzące z Europy
ojcowskie haplogrupy R1a w kastach Drawidów

Już od około roku 2000 nauka indyjska, np. w pracach zespołów z udziałem WS Watkinsa, zauważa podobieństwo
lub tożsamość głównej ojcowskiej haplogrupy R1a wśród Drawidów z haplogrupami europejskich IE populacji.

<<<+>>>
Statystyka haplogrup Y-DNA wśród kast Drawidów (Sengupta 2006 i Watkins 2008).
Ogólnie wśród kilkunastu haplogrup Drawidów najliczniejsze: 1) R1a n.125; 2) H1 n.122; 3) L1 n.81
R1a w kastach: Upper 64, Middle 33, Lower 28
Naukowcy przeważnie komentują, iż kasty są dziełem przewagi przybyłej populacji  R1a,
sankcjonującej swoją nadwładzę polityczną, nowy porządek społeczny i życie gospodarcze.

<<<+>>>

Autosomalnemu DNA ojcowskich hg w kastach Drawidów bliżej do Europy niż Azji Wschodniej

<<<+>>>

Matczyne haplogrupy mtDNA i ich autosomy ciążą zaś tylko do Azji Wschodniej
i jednoznacznie wyjaśniają wyraźne osłabienie drawidyjskich śladów w Europie

<<<+>>>

Jeszcze więcej ujawnia nam zestawienie ojcowskich haplogrup w regionach Indii, które ukazują dominującą w Indiach rolę rodu R1a, znanego w Europie jako ojcowski dla populacji indoeuropejskich. Patrząc na procentową jego przewagę w Indiach możemy domyślać się, że oprócz Indoariów stanowią ją także właśnie populacje języków drawidyjskich.

Największy sukces w każdym regionie Indii
odniosły genomy rodu R1a z Europy Środkowo-Wschodniej
Singh M. et al 2018, A comprehensive portrait of  Y-STR diversity of Indian populations
and comparison with 129 worldwide populations.   https://www.nature.com/articles/s41598-018-33714-2

 Indyjskie rody ojcowskie L i H zostały zdominowane przez ród R1a (kolor niebieski) w każdym regionie Indii,
choć niejednakowo w każdej populacji blisko 250-milionowej ludności
i wielkiej rodziny językowej Drawidów
Uwaga. Praca podaje dla haplpogrupy R1a (51,5%), H (16,2%) i L (15,8%) wśród Hindusów. Inni autorzy o R1a piszą 17,5% !,
bowiem 17 lub 23 markerowe haplotypy Y-STR w badaniu Singha to zbyt mało, by wyrokować o haplogrupach i ich statystyce!
 

<<<+>>>

Nieudana próba indyjskiego autora oddzielenia DNA Drawidów
w badaniach autosomalnych od europejskich imigrantów aryjskich i przypisania ich do populacji austroazjatyckiej

Ujawnił się szlak migracji z Europy do Indii i zaistniałe w rejonie Bliskiego Wschodu i Kaukazu rozproszenie
pełniące rolę populacyjnej szyjki butellki

<<<+>>>

Kolejna praca, wbrew wątpliwościom niektórych autorów, ukazała, że południowoindyjscy Drawidowie nie mają
pochodzenia z południowowschodniej Azji, jak Munda, lecz północnoindyjskie i pakistańskie,
a dalej środkowoazjatyckie, irańskie, kaukaskie i w końcu
europejskie (zob. składnik k3, niebieski)

(źródło: Kai Tatte et al. 2019, The genetic legacy of continental scale admixture in Indian Austroasiatic speakers)

<<<+>>>

Udana ilustracja wspólnej, drawidyjskiej i aryjskiej migracji z Europy do Indii

Z pracy A.K. Pathaka ilustracja migracji i przejścia Ariów i Drawidów przez wedyjski region - Dolinę Indus.
 Wąska szyjka butelki środkowoazjatyckiego rozproszenia, którą populacja musiała się przecisnąć
stanowi dla niektórych badaczy hinduskich (np.Chaubeya) barierą, znacznie utrudniającą
 identyfikację tożsamości owych populacji "przed i po" niej.

<<<+>>>

Ilustracja powyższej trudności - w kalkulatorze Tomenable
Target: Brahui/Dravidians

Distance: 2.2316% / 0.02231561 | R5P

57.8   Western_Iran_10KYA

14.0   Anatolia_Greece_10KYA

10.6   Southern_Asia_10KYA

9.8   Steppe_Proto_Yamnaya

7.8   Northeast_Europe_10KYA

<<<+>>>

Drawidów i Ariów w Indiach - europejscy przodkowie

Dziewięć populacji od góry to grupy drawidyjskie, a dziewięć od dołu to grupy aryjskie.

Wszystkie jednak mają składnik niebieski, stepowy, pochodzący z praindoeuropejskiej Europy,
ale w nierównej ilości, w zależności od ilości migrantów R1a, losów migracji i asymilowanych ludzi.

Kolor niebieski - składnik stepowy z Europy Środkowo-Wschodniej, którego nosicielami byli w Europie PraIE
i po przybyciu do Indii ojcowskie rody R1a; wyższy ich procent wśród Ariów  po przybyciu  do Indii, niż wśród Drawidów.
 Kolor czerwony - składnik z Doliny Indusu, w której się osiedlili. Kolor zielony - składnik pierwotnej ludności, myśliwych-
zbieraczy, u Drawidów pochodzący częściowo od miejscowych autochtonnych, zastanych mężczyzn, a zwłaszcza od matek.

<<<+>>>

images/ariowie-vs-drawidowie-ibd-bezroznic.jpg

<<<+>>>

Udane ustalenie pochodzenia i przynależności indyjskich populacji
oraz grup społecznych (kast) do językowych rodzin IE, DR, AA i TB w badaniach
A.Bose i zesp. 2021 Integrating Linguistics, Social Structure, and Geography....within India.

Skupiska osób DR i IE  pokrywają się z sobą w 60% wszystkich punktów na wszystkich ich wykresach (edges).
W czasie między 4200 a 1900 lat temu w kastach wyższych (A i B) występowało pomieszanie języków IE i DR.
Użytkownicy języka IE  mają z wyższymi kastami Drawidów ~70% wspólnego pochodzenia (ancestry).
Użytkownicy języków IE i DR w Indiach wykazują więc wspólny dryf genetyczny z Europejczykami.
Środkowo-wschodnioeuropejskie pochodzenie obydwóch populacji, Indoariów i Drawidów
oraz ich przeważnie współną migrację można uważać za udowodnione.

<<<+>>>
Kolejny obraz PCA wskazujący wspólny dryf i trasę migracji od Europy do Indii
użytkowników języka indoaryjskiego i drawidyjskigo, nie dotycząc
języka austroazjatyckiego i tybetoburmańskiego w Indiach

(z wykresu P.Moorjani et al. 2013 Genetic evidence for recent population mixture in India)

<<<+>>>

Niżej, w kołach, populacje Indii: drawidyjskie DR (3,4,5 fragmenty kół) oraz indoeuropejskie IE (6,7,8 fragmenty)
mają najsilniejsze kolory, wskazujące pochodzenie w Europie, Kaukazie i na Bliskim Wschodzie; natomiast
tybeto-burmańskie TB (fragmenty 9,10) mają najsilniejszy kolor (i pochodzenie) w Azji Środkowej;
austroazjatyckie zaś wykazują pochodzenie sundajskie, środkowochińskie i syberyjskie (Fig.3).

"Europeans show shared genetic drift with the IE and DR speakers of India, whereas the East Asians have the maximum shared genetic drift with TB speakers
from SG-C (tribal groups). The darkest colors correspond to greatest portions of shared genetic drift with Indian populations." (A.Bose 2021, Integrating...).
( P. Moorjani i zesp. 2013,  Genetic Evidence for Recent Population Mixture in India ). Fragmenty w wolnym przekładzie:
 "Genomy nowożytnych Europejczyków ujawniają wspólny dryf z użytkownikami języków IE i DR Indii (~ 4200-1900 BP), 
(jak na tab.: http://www.tropie.tarnow.opoka.org.pl/Moorjani-2013-populacjeIE-DR-ich-mieszanie-czas-zdarzen.pdf )
 podczas gdy mieszkańcy Azji Wschodniej mają maksymalny wspólny dryf genetyczny z użytkownikami języka
tybetoburmańskiego (TB) z grup plemiennych (SG-C)... Najmocniejsze kolory w  kołach odpowiadają
częściom największego wspólnego dryfu  genetycznego z populacjami indyjskimi (od 4200 BP).
 

<<<+>>>

Oto kolejne podsumowanie genetycznego pochodzenia ludności Azji Południowej, a dokładniej Indii i sąsiednich narodów, genetycznie blisko z Hindusami  spokrewnionych, z Europy. Mamy tu uwidocznionych pięć badanych wielkich populacji (Pendżab, Gudżarati, Telugu, Tamil i Bengal) oraz pięć podstawowych grup przodkowych (afrykańską, wschodnioazjatycką, zachodnioeurazyjską /a raczej europejską/ i południowoazjatycką). Rzucają się w oczy niemal tylko dwa kolory: zielony, oznaczający przodków z Azji Południowej i czarny, oznaczający przodków z Europy (choć dla przeciętnego Hindusa zamiast "Europa" lepiej brzmi nazwa "Eurazja Zachodnia" - takie uprzedzenia postkolonialne!).

Nas interesują tu szczególnie populacje drawidyjskie, Telugowie i Tamilowie.
Mają oni pochodzenie częściowo południow-oazjatyckie, a częściowo wschodnioeuropejskie.
1)W autosomalnym DNA Drawidowie są w około 34 procentach potomkami rodziców z Europy, a w 66 procentach potomkami rodziców z Azji Południowej.
2)W matczynym mtDNA są głównie, bo w około  82 procentach, potomkami lokalnych, południowoazjatyckich matek; w 17 procentach z Europy i najwyżej z jednym procentem matek z Azji Wschodniej.
3)W ojcowskim Y-DNA zdecydowanie, bo w 70 procentach, przeważają ojcowie z Europy (R1a), a w 30 procentach  z Azji Południowej.
Wiedzieć trzeba, że jak w praktykach Indoeuropejczyków, tak i Drawidów zdecydowanie panowały patriarchalność, patrylokalność i patrylinearność. Świadczy to o ich indoeuropejskim pochodzeniu stepowym, ale w oddzielnej formacji i języku. Zapewne byli ludźmi pasterskiej kultury Steppe_EMBA, a więc nieco wcześniejszej, niż indoeuropejska Steppe_MLBA (zob. AK Pathak 2018, The genetic ancestry of modern Indus Valley populations from Nothwest India). I tak postrzega Drawidów wielu autorów.

Genomy współczesnych rodów wedyjskich w Indiach, zwłaszcza Rorów (kol. czerwony) wykazują wyraźną i wzajemną "sympatię" genetyczną z genomami w krajach bałtosłowiańskich i innych, a to w kolejności: Łotwa (z Polską), Szwecja, Ukraina, Litwa, Rosja, Estonia, Białoruś i Niemcy; nadto Francja, Rumunia, Hiszpania, Włochy Pn, Bułgaria, Toskania i Sardynia. Kolory kółeczek oznaczają nazwę rodu indoaryjskiego z Rorami na czele. Brak tu wzmianki o najwcześniejszych z nich Drawidach; częściowo ukrawają się pod nazwą rozproszonych po całych Indiach Gudźarów

<<<+>>>

A jaka jest geneza drawidyjskiej rodziny językowej?
Komunikat z Uniwersytetu w Bristolu
Komunikat prasowy wydany: 21 marca 2018 r. (wytłuszczenia moje, stp)
"Badania rzucają nowe światło na prehistorię języków drawidyjskich i ich użytkowników,
Kolipakam i in. Bayesowskie badanie filogenetyczne rodziny języków drawidyjskich. Królewskie Towarzystwo Otwartej Nauki (2018).
"Korzystając z nowych analiz lingwistycznych, badanie, którego współautorem jest Uniwersytet w Bristolu, wykazało, że języki drawidyjskie, którymi posługuje się 220 milionów ludzi w Azji Południowej, pochodzą sprzed około 4500 lat.
Odkrycia, opublikowane dzisiaj w czasopiśmie Royal Society Open Science, rzucają nowe światło na prehistorię tych języków, których jest około 80 odmian, oraz ich użytkowników.
Międzynarodowy zespół naukowców wykorzystał dane zebrane z pierwszej ręki od rodzimych użytkowników języka, reprezentujących wszystkie zgłoszone wcześniej podgrupy drawidyjskie w południowych i środkowych Indiach oraz w sąsiednich krajach.
Azja Południowa, rozciągająca się od Afganistanu na zachodzie i Bangladeszu na wschodzie, jest domem dla co najmniej sześciuset języków należących do sześciu dużych rodzin językowych, w tym drawidyjskich, indoeuropejskich i chińsko-tybetańskich.
Cztery największe języki z rodziny języków drawidyjskich, kannada, malajalam, tamilski i telugu, mają tradycje literackie sięgające wieków, z których tamilski sięga najdalej.
Wraz z sanskrytem tamilski jest jednym z klasycznych języków świata, ale w przeciwieństwie do sanskrytu istnieje ciągłość między jego klasycznymi i nowoczesnymi formami, udokumentowana w inskrypcjach, wierszach oraz świeckich i religijnych tekstach i pieśniach.
Główny autor, Annemarie Verkerk z Max Planck Institute for the Science of Human History, powiedziała: „Badanie języków drawidyjskich ma kluczowe znaczenie dla zrozumienia prehistorii w Eurazji, ponieważ odegrały one znaczącą rolę we wpływaniu na inne grupy językowe”.
Ani geograficzne pochodzenie języka drawidyjskiego, ani jego dokładne rozproszenie w czasie nie są z całą pewnością znane.
Społeczność naukowa jest zgodna co do tego, że Drawidowie są rdzennymi mieszkańcami subkontynentu indyjskiego i byli obecni przed przybyciem Indo-Aryjczyków (mówiących po indoeuropejsku) do Indii około 3500 lat temu. Jest prawdopodobne, że języki drawidyjskie były w przeszłości znacznie bardziej rozpowszechnione na zachodzie niż obecnie.
Aby zbadać pytania dotyczące tego, kiedy i gdzie rozwinęły się języki drawidyjskie, naukowcy przeprowadzili szczegółowe badanie historycznych powiązań 20 odmian języków drawidyjskich.
Autor badania Vishnupriya Kolipakam z Wildlife Institute of India zebrał współczesne dane z pierwszej ręki od native speakerów z różnorodnej próbki języków drawidyjskich, reprezentujących wszystkie wcześniej zgłoszone podgrupy drawidyjskie.
Naukowcy wykorzystali zaawansowane metody statystyczne, aby określić wiek i podgrupy rodziny języków drawidyjskich na około 4000-4500 lat.
To oszacowanie, choć zgodne z sugestiami z poprzednich badań lingwistycznych, jest bardziej solidnym wynikiem, ponieważ zostało znalezione konsekwentnie w większości różnych statystycznych modeli ewolucji testowanych w tym badaniu.
Ten wiek dobrze pasuje również do wniosków z archeologii, które wcześniej umieszczały zróżnicowanie drawidyjskie na gałęzie północne, środkowe i południowe dokładnie w tym okresie, zbiegając się z początkami rozwoju kulturowego widocznymi w zapisach archeologicznych.
Potrzebne byłyby przyszłe badania, aby wyjaśnić relacje między tymi gałęziami i zbadać geograficzną historię rodziny językowej.[…]"

* * *

Zakładając roboczo za wiarygodny czas powstania języków drawidyjskich przed około 4500 lat temu, który jest zarazem współczesny dla ekspansji języków indoeuropejskich; nadto uwzględniając fakt wielowiekowego, synchronizowanego  faktami obustronnej nierównowagi sprzężeń (LD) mieszania się obydwóch języków, należałoby czas powstania drawidyjskiego dodatkowo zwiększyć tak, aby wyprzedzał on czas języków IE o około 44 pokoleń, czyli  (licząc 29 lat/pokolenie) około 1300 lat według ustaleń Moorjani (2013), należało by nawiązać do ostatniego zdania powyższego komunikatu, że "potrzebne byłyby przyszłe badania", ale nie tylko co do języka drawidyjskiego, lecz także szczegółów jego relacji do indoeuropejskiego.

Jest bowiem charakterystyczne dla obydwu prac, Moorjani i Kolipakama. ich podporządkowanie wymogom ideologii partii politycznych w Indiach. Wymóg ten brzmi: "Nie chcemy i nie powinniśmy o tym wiedzieć, że w ogóle nasza olbrzymia w skali światowej ludność, jej geny i języki, miałaby mieć obce pochodzenie, zwłaszcza z Europy, tej Europy splamionej winą podbojów i kolonializmu, który ciążył na nas przez dawne stulecia do niedawna, a częściowo do dziś". Nad tym w redakcjach prac naukowych czuwają, niby cenzorzy, przedstawiciele sił politycznych (co niekiedy bywa zaznaczane w dziale zgodności interesów).

Dlatego też w ich pracach przeważnie przemilcza się ojcowskie chromosomy, zwłaszcza ojcowską linię R1a i dotąd wcale nie informuje o starożytnych, uzyskiwanych w pracach wykopaliskowych na terenie Europy DNA, ojcowskich zarówno dla Indoeuropejczyków, jak i dla Drawidów. Nawet godzący się na europejskie pochodzenie Indoeuropejczyków, wypowiadając się na temat pochodzenia Drawidów i że ich geny zaczęły się mieszać z Indoaryjskimi już od około 4200 lat temu, nie potrafili napisać, że mogło to być tylko... w Europie!
(studium: Bahata Ansumali Mukhopadhyay, 03August2021, Ancestral Dravidian languages in Indus Civilization: ultraconserved Dravidian tooth-word reveals deep linguistic ancestry and supports genetics: https://www.nature.com/articles/s41599-021-00868-w )

https://dsal.uchicago.edu/dictionaries/burrow/

<<<+>>>

Zabytek późnej cywilizacji Harappa z wczesnego brązu, przypuszczalnie dzieło Drawidów ukryte w osadzie Daimabad.

Podsumowanie

Nauka bardziej otwartych autorów Indyjskich trafnie ukazuje europejskie, spokrewnione z Indoariami, pochodzenie południowoindyjskich populacji Drawidów. Nauka Polska i rosyjska dopiero i nieśmiało zaczyna zauważać genetyczne ślady obecności Drawidów w Europie (mamy dotąd tylko trzy takie, ale niepodjęte przez tych lub innych autorów, świadectwa).

E. Kaja i zespół w pracy ‘The Thousand Polish Genomes Project’, która stała się bodźcem do podjęcia tematu pochodzenia wielkiej indyjskiej populacji językowej Drawidów, użyte za przedmiot analiz genomy określiła słowem Polish. Dziś bowiem są polskie, bowiem wysondowane z próbek pobranych od Polaków. Jednak ich poszczególne elementy są tylko genetycznymi kopiami DNA przodków, którzy żyli w innych, niż dzisiejsza, kulturach i epokach dziejowych. Dla uproszczenia, zwyczajowo te genetyczne pierwowzory także nazywamy polskimi.

Jednak musimy zachować ostrożność, by starożytnej rzeczywistości, której przodkowie żyli, nie nazywać Polską. Cofając się wstecz, będą to czasy populacji Słowian, wcześniej Prasłowian, jeszcze wcześniej Bałtosłowian i wreszcie, może znacznie upraszczając, Praindoeuropejczyków. W tej właśnie społeczności żyli przodkowie zarówno Proto-Bałtosłowian, jak i indyjskich (i innych) Proto-Ariów i Proto-Drawidów. Obok tych żyły populacje jakby powinowatych tzw. "rdzennych" Europejczyków, np. Proto-Toskańczyków (TSI), Proto-Iberów (IBS), Proto-Centralnych Europejczyków (CEU), Proto-Brytów (GBR) i Proto-Finów (FIN).

Gdzie żyły te protopopulacje "rdzennych" Europejczyków? Geny Polskie, należy, zgodnie z analizą autorów pracy E.Kai, całą ich tysiączkę w 99 procentach lokalizować w Europie. Gdzie dokładniej? Jedne może tam, gdzie naukowcy aktualnie poszukują lokalizacji praojczyzny Indoeuropejczyków, czyli może na Przedpolach Karpat (wg sugestii Linderholm), może dalej na wschód, w rejonie międzyrzecza Dniepru i Donu, na północ od Morza Czarnego (Pontyjskiego), A może gdzieś bliżej Bałtyku, gdzie szczególnie wyraziście ujawniają się genomy bałtyckich myśliwych-zbieraczy. Natomiast pozostałe "rdzenne" populacje w Admixture Kai wykazują szczególnie mocno ujawniające się pochodzenie neolityczne, jak np. CEU i GBR, albo powiązane w południowym (morskim) szlakiem wczesnego neolitu z Bliskiego wschodu z dodatkiem wpływów z Afryki populacjach, jak TSI i IBS i wreszcie wykazująca środkowoazjatyckie związki populacja, jak FIN.

Pozostaje, jako najbardziej rdzennie europejska, populacja Praindoeuropejczyków i jej już wymienione wyżej populacje potomne. Do przyszłej nauki należy ustalić faktyczne dzieje polodowcowych przodków dzisiejszych Europejczyków.

<<<+>>>

Dziękuję Autorom wspominanych tu publikacje za prace, a Czytelnikom za przeczytanie i poznanie naszego pokrewieństwa genetycznego z czasów tak głębokiej przeszłości, przeszłości ludzi, przeszłości po prostu... Człowieka! (12.02.2023, StP)\
Módlmy się wspólnie