Home Red. strony xStP
(tel. 601 918 322 ) |
Genealogia
genetyczna
Genetyczny ród
R1a-Z645 w Europie Środkowo-Wschodniej |
23 maj 23
|
Ostatnia aktualizacja 13.05.2023 (stp) <<<+>>> Środkowo-wschodnioeuropejska genealogia genetyczna południowoindyjskich Drawidów
Największa ludność świata, a
to indyjscy
Ariowie i Drawidowie,
ma wspólnych ojców z nami,
Zagadka wyników
europejskiej analizy "Admixture"
czyli domieszek DNA,
Na poniższym obrazie
W 2021 roku Elżbieta Kaja i zespół w publikacji ‘The Thousand Polish Genomes Project’, Projekt tysiąca polskich genomów, przedstawili analizę komponentów (domieszek) pakietu 1000 genomów współczesnych Polaków wspólnych lub różnych w zestawieniu z genomami 26 tzw. rdzennych, uważanych za porównawcze i stare populacje naszego Globu. Przypomnę, iż w analizie Admixture program komputerowy wykonuje polecenie podzielenia standardowych fragmentów poszczególnych genomów na grupy według ich podobieństwa. Uzyskane grupy nazywają się komponentami i w zależności od ich liczny oznaczane się symbolami K=2, K=3, K=4, K=5, K=6, K=7 lub więcej, nawet do dwudziestu. Powstałe grupy komponentów wyrażane są na obrazie Admixture oddzielnymi kolorami. Przy podziale fragmentów na dwie grupy (K=2) jedna z nich, jak widzimy, otrzymała kolor genomów Polaków, czerwony, druga zaś grupa otrzymała kolor niebieski, przy czym powstała i trzecia grupa, dwuskładnikowa, czerwono-niebieska (wszystkie populacje, niezależnie od komponentu i koloru, ułożono alfabetycznie). Kolor czerwony, jak Polska, w całości otrzymały genomy europejskie: Brytyjczycy, Centralna Europa, Finowie, Iberowie i Tuskanie. Kolor niebieski otrzymały populacje Afryki: Afryka Pd-Zach, Afrykańczycy z Karaibów, Esan z Nigerii, Mandinka z Gambii, Luhya z Kenii, Mende z Sierra Leone i Yoruba a także Azjaci: Dai z Chin, Han z Chin, Japończycy, Kinh z Wietnamu, Han z Pd.Chin. Kolor czerwono-niebieski otrzymały populacje rdzennych Amerykanów: populacja z Kolumbii, Meksykanie z Los Angelos, Peruwiańczycy i Puerto Rico; nadto populacje z rejonu Indii, jak Indo-Ariowie: Bengalowie, Gudżarati, Pendżabowie, oraz Drawidowie: Tamilowie i Telugowie, jako główni reprezentanci wielkiej, około 250-milionowej rodziny językowej Drawidów w Indiach, zwłaszcza Południowych. Oceniając genetyczną sytuację zanalizowanych genetycznie narodów, podzielonych tylko na K=2, gdy Afrykanczycy i Daleki Wschód są od Europy zupełnie oddzieleni, zaś Europejczycy i Polacy są razem (w jednym kolorze), a tylko proto-Hindusi, z powodu zerwania z dotychczasowym środowiskiem genetycznym, znajdujący się w trakcie oddalania się od naszej części Europy i przechodzenia do innego środowiska genetycznego, w swoich genomach wykazują już tylko około 70% stanu dotychczasowego i około 30% nowego, z innych genomów, można ustalić, że jest to sytuacja eneolitu, zapewne około roku 2500 przed Chr., jak np. powstanie kultury Fatjanovo. Trzeba jednak zakładać, że ich migracja przez Fatjanowo i Ural do Azji Środkowej i dalej, dotyczyła zapewne tylko grupę z proto-Indoariami w składzie. Drugi szlak, grupy z proto-Drawidami w składzie, prowadził zapewne przez Bałkany i Azję Mniejszą, jak to (pod nazwą etnonimu Pakistan), zostało udokumentowane na obrazie PCA markerów prokowidowego genu LZTFL1 w pracy E. Bałanowskiej i zesp. 2022 Wtedy też, przy podziale na trzy komponenty i trzy kolory (K=3), gdy u rdzennych Amerykanów pojawił się trzeci komponent, na który przydzielono im kolor granatowy, nadal łączący ich z Polakami i Europejczykami, nastąpiła inna konfiguracja kolorów, bez zmian komponentów. Dopiero przy K=4 i K=5 niemal całkowicie zrywają z Polakami populacje Indo-Ariów i Drawidów, choć pozostali Europejczycy trwają przy nich nieco dłużej i stają się dwu lub trzyskładnikowi. Dopiero przy K=6 Polacy i Europejczycy tracą ostatnie związki z populacjami Indii... Podsumowanie
Publikacja Admixture E. Kai
potwierdza jednorodność genomów Polaków i, jak
widzimy, ich wspólną europejskość co
najmniej od końca neolitu, w eneolicie i na
początku epoki brązu; autorka w bowiem
owej puli 1000 genomów zauważyła tylko około
pięć dzisiejszych genomów, które w naszej grupie
pojawiły się nieco później jako nieeuropejskie;
podobne zjawisko długotrwałego autochtonizmu
ujawniło się we wczesnej epoce brązu (1950-1250
przed Chr.) w badaniach ludności kultury
trzcinieckiej, reprezentowanej przez grupy z
Kujaw (Gustorzyn) i Małopolski (Żerniki Górne),
gdzie spośród 34 próbek tylko jedna, kobieta,
jakby tylko dla potwierdzenia kulturowej zasady
egzogamii, okazała się spoza omawianych regionów (Ł.
Pospieszny i zesp. 2023,
Assessing the mobility of Bronze
Age societies in East-Central Europe...)
. <<<+>>> Do rozwiązania zagadka genetycznych Drawidów
Jak wytłumaczyć nieoczekiwane, ujawnione w
genetycznej analizie Admixture Mamy już w swojej świadomości, że w ogóle Bałtosłowianie, a populacja Polaków w szczególności wyłoniła się z rodu i populacji R1a-M417>Z645, z której rozwinęła się wielka rodzina narodów indoeuropejskiej w świecie. Znane się jednak także inne, wcześniejsze elementy genetyczne, które okazały się zdolne pokonać odległości między Europą a Indiami lub w odwrotnym kierunku. Oto niżej z Wikipedii mapki ojcowskich rodów L i wcześniejszego H. Uważane są za indyjskie, choć zarazem są rozpoznawane na kontynencie europejskim, łącząc obydwa kontynenty.
Przestrzeń od Europy do Azji
Południowej pokonana przez ludzkie genomy
haplogrupy L.
Przestrzeń od Europy do Azji
Południowej, zwłaszcza Indii Poludniowych,
Wczesne ślady autosomalnych komponentów
południowych Azjatów w
Europie
Mapka zasięgu wpływów wczesnego neolitu z irańskiego Zagrosu w areale domieszki południowoazjatyckiej k=6.3 <<<+>>>
Komponenty naszego DNA, pochodzące z genomów
Dokonane w pracach O.
Bałanowskiego bardziej szczegółowe dzielenie
populacji Globu na K=18.8 <<<+>>>
Szczególnie czynne w COVID-19 markery
genu LZTFL1
Geografia stowarzyszonych z COVID-19 markerów genu LZTFL1
sugerująca praindoeuropejski, W ramach badania czynników ciężkiego COVIDA w ludzkich genomach niektórych regionów świata, E.V. Bałanowska i zespół w 2022 r. opublikował analizę rozprzestrzenienia się dziesięciu markerów genu LZTFL1. W ludzkim DNA znajduje się on w zakresie locus 3p21.31 zajętym przez haplotyp neandertalczyka z jaskini Vindija w Chorwacji (badania Paabo i Zeberg), powodujący silną nierównowagę sprzężeń (LD), doprowadzającą w razie infekcji wirusem COVIDA do ciężkiego/śmiertelnego przebiegu tej choroby. Haplotyp Vindija został przejęty w zawyżonej częstotliwości przez ród Praindoeuropejczyków i jego potomków językowo indoeuropejskich. Tę populację wyróżnia szczególnie przyczynowy marker SNP rs12493471(A). W ten sposób na wykresie analizy pierwszych komponentów PCA odrębnie wydzieliła się populacja indoeuropejska (jak wyżej). Czerwona gwiazda oznacza Europę Środkowo-Wschodnią. Ale co ciekawe, na prawo od niej, najbliżej tego punktu umieściły się geny Indii, reprezentujące grupę aryjską, a dopiero dalej geny populacji bałtyckich. Natomiast w dół od tej gwiazdy najbliżej umieściły się geny populacji Pakistanu, zapewne reprezentujące wówczas populację wczesnodrawidyjskich i rdzennych w Pakistanie Brahui, a dopiero niżej od niej ulokowały się geny krajów Europy Południowej, Bałkanów i Bliskiego Wschodu. Widocznie analiza PCA markerów wczesnego genu LZTFL1 uchwyciła wczesny etap ekspansji Praindoeuropejczyków (PIE) z podziałem na Ariów i Drawidów w pobliżu Europy Środkowo-Wschodniej. Alternatywne podejście dla wytłumaczenia genetycznej bliskości wyodrębnionej grupy Pakistanu wobec Europy Środkowej dopuszcza skojarzenie markerów genu LZTFL1 z wczesnym neolitem, związanym z Zagrosem w Iranie z jednej strony do Europy Południowej, a z drugiej strony do Pakistanu i Doliny Indusu właśnie. Na mapach O. Bałanowskiego oznaczałoby to komponent południowoazjatycki admixture k=6.3, co pokazuje mapka poniżej:
Tak więc
po stronie nauki europejskiej zostały juz
zauważone genetyczne ślady ludności
drawidyjskiej w Europie.
<<<+>>>
W Indiach też zauważono pochodzące z Europy
Już od około roku 2000 nauka
indyjska, np. w pracach zespołów z udziałem WS
Watkinsa, zauważa podobieństwo
<<<+>>> <<<+>>>
Autosomalnemu DNA ojcowskich hg w kastach Drawidów
<<<+>>>
Matczyne haplogrupy mtDNA i ich
autosomy ciążą zaś tylko do Azji Wschodniej <<<+>>> Jeszcze więcej ujawnia nam zestawienie ojcowskich haplogrup w regionach Indii, które ukazują dominującą w Indiach rolę rodu R1a, znanego w Europie jako ojcowski dla populacji indoeuropejskich. Patrząc na procentową jego przewagę w Indiach możemy domyślać się, że oprócz Indoariów stanowią ją także właśnie populacje języków drawidyjskich.
Największy sukces w każdym regionie Indii
Indyjskie rody
ojcowskie L i H
zostały
zdominowane przez ród R1a (kolor
niebieski) w
każdym regionie Indii, <<<+>>>
Nieudana próba indyjskiego autora oddzielenia DNA
Drawidów
Ujawnił się szlak migracji z Europy do Indii i zaistniałe w rejonie
Bliskiego Wschodu i Kaukazu rozproszenie <<<+>>>
Kolejna praca, wbrew wątpliwościom niektórych autorów, ukazała, że
południowoindyjscy
(źródło: Kai Tatte et al. 2019, The genetic legacy of continental scale admixture in Indian Austroasiatic speakers) <<<+>>> Udana ilustracja wspólnej, drawidyjskiej i aryjskiej migracji z Europy do Indii
Z pracy A.K. Pathaka ilustracja migracji i przejścia Ariów i Drawidów przez
wedyjski region - Dolinę Indus. <<<+>>>
Ilustracja powyższej trudności - w kalkulatorze
Tomenable Distance: 2.2316% / 0.02231561 | R5P 57.8 Western_Iran_10KYA 14.0 Anatolia_Greece_10KYA 10.6 Southern_Asia_10KYA 9.8 Steppe_Proto_Yamnaya 7.8 Northeast_Europe_10KYA <<<+>>>
Europejscy "stepowi" przodkowie Drawidów i Ariów w
Indiach
Dziewięć populacji od góry to grupy drawidyjskie, a dziewięć od dołu to grupy aryjskie.
Wszystkie jednak mają składnik
niebieski, stepowy, pochodzący z praindoeuropejskiej
Europy,
Kolor niebieski
- składnik stepowy z Europy Środkowo-Wschodniej, którego
nosicielami byli w Europie PraIE <<<+>>>
Kolejna wizualzacja europejskiego
i innego pochodzenia i postępu indianizaccji
<<<+>>>
Udane ustalenie
pochodzenia i przynależności indyjskich populacji
Skupiska osób DR i IE
pokrywają się z sobą w 60% wszystkich
punktów na wszystkich ich wykresach (edges).
<<<+>>>
(z wykresu P.Moorjani et al. 2013 Genetic evidence for recent population mixture in India) <<<+>>>
Niżej, w kołach, populacje Indii: drawidyjskie DR (3,4,5 fragmenty kół)
oraz indoeuropejskie IE (6,7,8 fragmenty)
"Europeans show shared genetic drift with the IE and DR speakers of India,
whereas the East Asians have the maximum shared genetic drift with TB
speakers Wikipedia pisze (ANI - ancient north India; ASI - ancient south India): Te dwie grupy (ANI i ASI) intensywnie mieszały się w Indiach między 4200 a 1900 lat temu (2200 pne - 100 n.e.). W rzeczywistości, dr David Reich stwierdza, że gdzieś pomiędzy 1900 a 4200 lat temu, "wystąpiła głęboka, wszechobecna konwulsyjna mieszanka [między ANI i ASI], dotykająca bez wyjątku każdą indoeuropejską i drawidyjską grupę w Indiach". Z powodu tego mieszania, według Reicha i wsp., przodkowie zarówno ANI, jak i ASI występują na całym subkontynencie (zarówno w północnych, jak i południowych Indiach) w różnych proporcjach, a „pochodzenie ANI waha się od 39 do 71% w Indiach i jest wyższe w tradycyjnie wyższych kastach i indoeuropejskich użytkownikach” Według Gallego Romero i in. (2011), ich badania nad tolerancją laktozy w Indiach sugerują, że „wkład genetyczny zachodniej Eurazji zidentyfikowany przez Reicha i in. Romero zauważa, że Indianie tolerujący laktozę wykazują genetyczny wzorzec dotyczący tej tolerancji, który jest „charakterystyczny dla wspólnej mutacji europejskiej”.
<<<+>>>
Oto kolejne podsumowanie genetycznego pochodzenia ludności Azji Południowej, a dokładniej Indii i sąsiednich narodów, genetycznie blisko z Hindusami spokrewnionych, z Europy. Mamy tu uwidocznionych pięć badanych wielkich populacji (Pendżab, Gudżarati, Telugu, Tamil i Bengal) oraz pięć podstawowych grup przodkowych (afrykańską, wschodnioazjatycką, zachodnioeurazyjską /a raczej europejską/ i południowoazjatycką). Rzucają się w oczy niemal tylko dwa kolory: zielony, oznaczający przodków z Azji Południowej i czarny, oznaczający przodków z Europy (choć dla przeciętnego Hindusa zamiast "Europa" lepiej brzmi nazwa "Eurazja Zachodnia" - takie uprzedzenia postkolonialne!). Interesują nas tu szczególnie populacje drawidyjskie, czyli Telugowie i Tamilowie
70 % z nich ma pochodzenie ojcowskie,
a więc etniczne, z Europy (R1a);
Pełne zestawienie
Wiedzieć trzeba, że
jak w praktykach etnicznych i społecznych Indoeuropejczyków, tak i Drawidów, zdecydowanie panowały
patriarchalność, patrylokalność i patrylinearność. Świadczy to o ich
indoeuropejskim pochodzeniu stepowym, choć w oddzielnej formacji i języku.
Genomy współczesnych rodów wedyjskich w Indiach, zwłaszcza Rorów (kol. czerwony) wykazują wyraźną i wzajemną "sympatię" genetyczną z genomami w krajach bałtosłowiańskich i innych, a to w kolejności: Łotwa (z Polską), Szwecja, Ukraina, Litwa, Rosja, Estonia, Białoruś i Niemcy; nadto Francja, Rumunia, Hiszpania, Włochy Pn, Bułgaria, Toskania i Sardynia. Kolory kółeczek oznaczają nazwę rodu indoaryjskiego z Rorami na czele. Brak tu wzmianki o najwcześniejszych z nich Drawidach; częściowo ukrawają się pod nazwą rozproszonych po całych Indiach Gudźarów <<<+>>> A jaka jest geneza drawidyjskiej rodziny językowej?
Komunikat z Uniwersytetu w
Bristolu * * * Zakładając roboczo za wiarygodny czas powstania języków drawidyjskich przed około 4500 lat temu, który jest zarazem współczesny dla ekspansji języków indoeuropejskich; nadto uwzględniając fakt wielowiekowego, synchronizowanego faktami obustronnej nierównowagi sprzężeń (LD) mieszania się obydwóch języków, należałoby czas powstania drawidyjskiego dodatkowo zwiększyć tak, aby wyprzedzał on czas języków IE o około 44 pokoleń, czyli (licząc 29 lat/pokolenie) około 1300 lat według ustaleń Moorjani (2013), należało by nawiązać do ostatniego zdania powyższego komunikatu, że "potrzebne byłyby przyszłe badania", ale nie tylko co do języka drawidyjskiego, lecz także szczegółów jego relacji do indoeuropejskiego. Jest bowiem charakterystyczne dla obydwu prac, Moorjani i Kolipakama. ich podporządkowanie wymogom ideologii partii politycznych w Indiach. Wymóg ten brzmi: "Nie chcemy i nie powinniśmy o tym wiedzieć, że w ogóle nasza olbrzymia w skali światowej ludność, jej geny i języki, miałaby mieć obce pochodzenie, zwłaszcza z Europy, tej Europy splamionej winą podbojów i kolonializmu, który ciążył na nas przez dawne stulecia do niedawna, a częściowo do dziś". Nad tym w redakcjach prac naukowych czuwają, niby cenzorzy, przedstawiciele sił politycznych (co niekiedy bywa zaznaczane w dziale zgodności interesów).
Dlatego też w ich pracach przeważnie
przemilcza się ojcowskie chromosomy, zwłaszcza ojcowską linię R1a i dotąd
wcale nie informuje o
starożytnych, uzyskiwanych w pracach wykopaliskowych na terenie Europy DNA,
ojcowskich zarówno dla Indoeuropejczyków, jak i dla Drawidów. Nawet godzący
się na europejskie pochodzenie Indoeuropejczyków, wypowiadając się na temat
pochodzenia Drawidów i że ich geny zaczęły się mieszać z Indoaryjskimi już
od około 4200 lat temu, nie potrafili napisać, że mogło to być tylko... w
Europie! https://dsal.uchicago.edu/dictionaries/burrow/ <<<+>>> Podsumowanie Nauka bardziej otwartych autorów Indyjskich trafnie ukazuje europejskie, spokrewnione z Indoariami, pochodzenie południowoindyjskich populacji Drawidów. Nauka Polska i rosyjska dopiero i nieśmiało zaczyna zauważać genetyczne ślady obecności Drawidów w Europie (mamy dotąd tylko trzy takie, ale niepodjęte przez tych lub innych autorów, świadectwa). E. Kaja i zespół w pracy ‘The Thousand Polish Genomes Project’, która stała się bodźcem do podjęcia tematu pochodzenia wielkiej indyjskiej populacji językowej Drawidów, użyte za przedmiot analiz genomy określiła słowem Polish. Dziś bowiem są polskie, bowiem wysondowane z próbek pobranych od Polaków. Jednak ich poszczególne elementy są tylko genetycznymi kopiami DNA przodków, którzy żyli w innych, niż dzisiejsza, kulturach i epokach dziejowych. Dla uproszczenia, zwyczajowo te genetyczne pierwowzory także nazywamy polskimi. Jednak musimy zachować ostrożność, by starożytnej rzeczywistości, której przodkowie żyli, nie nazywać Polską. Cofając się wstecz, będą to czasy populacji Słowian, wcześniej Prasłowian, jeszcze wcześniej Bałtosłowian i wreszcie, może znacznie upraszczając, Praindoeuropejczyków. W tej właśnie społeczności żyli przodkowie zarówno Proto-Bałtosłowian, jak i indyjskich (i innych) Proto-Ariów i Proto-Drawidów. Obok tych żyły populacje jakby powinowatych tzw. "rdzennych" Europejczyków, np. Proto-Toskańczyków (TSI), Proto-Iberów (IBS), Proto-Centralnych Europejczyków (CEU), Proto-Brytów (GBR) i Proto-Finów (FIN). Gdzie żyły te protopopulacje "rdzennych" Europejczyków? Geny Polskie, należy, zgodnie z analizą autorów pracy E.Kai, całą ich tysiączkę w 99 procentach lokalizować w Europie. Gdzie dokładniej? Jedne może tam, gdzie naukowcy aktualnie poszukują lokalizacji praojczyzny Indoeuropejczyków, czyli może na Przedpolach Karpat (wg sugestii Linderholm), może dalej na wschód, w rejonie międzyrzecza Dniepru i Donu, na północ od Morza Czarnego (Pontyjskiego), A może gdzieś bliżej Bałtyku, gdzie szczególnie wyraziście ujawniają się genomy bałtyckich myśliwych-zbieraczy. Natomiast pozostałe "rdzenne" populacje w Admixture Kai wykazują szczególnie mocno ujawniające się pochodzenie neolityczne, jak np. CEU i GBR, albo powiązane w południowym (morskim) szlakiem wczesnego neolitu z Bliskiego wschodu z dodatkiem wpływów z Afryki populacjach, jak TSI i IBS i wreszcie wykazująca środkowoazjatyckie związki populacja, jak FIN. Pozostaje, jako najbardziej rdzennie europejska, populacja Praindoeuropejczyków i jej już wymienione wyżej populacje potomne. Do przyszłej nauki należy ustalić faktyczne dzieje polodowcowych przodków dzisiejszych Europejczyków. <<<+>>>
Materiały zasadnicze i uzupełniające
Zabytek późnej cywilizacji Harappa z wczesnego brązu,
<<<+>>> Istnieją wyraźne dowody przejścia Protodrawidów z Europy przez północny Kaukaz (Progres k. Maykopu) na południe i tam przebywania przed dalszą migracją ku Indiom.
1) Nadir Tepesi - na
pograniczu Iran-Azerbejdżan
Tradycja pochówku kurhanów na Małym Kaukazie
także wywodzi się ze Stepu. Taki jest konsensus
akademicki.
/Drawidowie/ Lud śródziemnomorski? Temat pracy dr Lahovary'ego, 1963 (autor:) Sirpi Balasubramaniam /Hindus - lingwista, profesor, tłumacz i poeta / 23 czerwca 2010:
Istnieje wiele teorii na temat pochodzenia i rozprzestrzeniania się rasy drawidyjskiej i jej języków. Pochodzenie australijskie, afrykańskie, lemuryjskie i harappańskie było wielokrotnie szeroko dyskutowane przez antropologów, historyków i filologów.
W 1963 roku praca naukowa Dr N. Lahovary'ego Dravidian origins and the West, przetłumaczona z jego oryginalnej francuskiej pracy, została opublikowana w języku angielskim i niestety nie spotkała się z takim zainteresowaniem, na jakie zasługiwała. Słowami wybitnego historyka KA Nilakanty Sastri, Lahovary stara się wykazać, że podobnie jak języki indoaryjskie północnych Indii są spokrewnione z językami indoeuropejskimi północnej i wschodniej Europy, tak też języki drawidyjskie południowych Indii są mniej lub bardziej blisko spokrewnione z bliskowschodnią i śródziemnomorską aglutynacyjną grupą języków z czasów przedindoeuropejskich.
Pan Lahovary stara się ustalić ścisły związek między najstarszymi elementami języka baskijskiego – języka przedindoeuropejskiego, który przetrwał do dziś w Pirenejach na pograniczu Francji i Hiszpanii. Pan Lahovary jest zdania, że Bliski Wschód (obejmujący Syrię, Palestynę, Persję, Mezopotamię z jej przedłużeniem do Indii) jest kolebką pierwszej cywilizacji, skąd przodkowie Drawidów rozeszli się na Zachód i Wschód w kolejnych migracjach.
Kult Bogini Matki, Afonomenin, jeśli Dravidowie nadal żyją w podświadomości chrześcijaństwa śródziemnomorskiego dzięki czci oddawanej „Czarnej Dziewicy” we Włoszech, Hiszpanii i Francji. Godłem Bogini Matki była pięść i przypomina nam Minakshi z Madurai. Jako matka roślin jest symbolizowana przez drzewo figowe w Azji Mniejszej iw śródziemnomorskiej Europie. Ta symbolika odbija się echem w wiązaniu gałązek peepul na dziedzińcach ślubów w tamilskim kraju. Bogini matka jest również związana z kultem węża w przedhelleńskim świecie śródziemnomorskim, a kult węża nadal istnieje w południowych Indiach.
Mówi się również, że inne powiązania między przedindyjsko-europejskimi cywilizacjami basenu Morza Śródziemnego i przedaryjskimi Indiami są zauważalne w strukturze megalitycznej w drawidyjskich Indiach i śródziemnomorskiej Europie. Jak stwierdzono w starożytnej Mezopotamii i częściach świata śródziemnomorskiego, umieszczanie zmarłych w słojach z terakoty było częste w starożytnych południowych Indiach.
Według autora Tamil czyli Dravid był prawdopodobnie Dramilem lub Dramizą w swoich najstarszych formach. Licyjczycy z Azji Mniejszej, przedindoeuropejski lud śródziemnomorski, nazywali siebie Trimmili. Herodot zauważył, że Lucianie, pierwotni mieszkańcy Krety, byli znani pod nazwą „Termilai”. Po poświęceniu rozdziału o podobieństwach osobliwości fonetycznych w językach baskijskim i drawidyjskim Lahovary konkluduje, że mają one najściślejsze powiązania spośród wszystkich języków rodziny okołośródziemnomorskiej.
Kiedy zajmuje się paralelami strukturalnymi i morfologicznymi, autor jest przekonany o zasadniczo przyrostkowej naturze języka baskijskiego i drawidyjskiego, która oddziela je od zachodniohermickiego. Dr Lahovary wyodrębnia połowę książki, podając przykłady paraleli etymologicznych. Czytelnik będzie zaskoczony dużą liczbą popularnych słów w językach baskijskim i drawidyjskim.
Kilka przykładów: drawidyjski i
baskijski
......................... Wektor migracji od Europy Centralnej ( CEU), przez Gruzję, Iran do Indo-IE i Indo-DR (wg Moorjani 2013 i Bose 2021; et al.)
Wyniki analizy ADMIXTURE genomów CWC (CeEur)
w Polski Poludniowo-Wschodniej i innych
Odcinek paska k10 analizy ADMIXTURE w genomach
CWC SE Poland (można powiększyć);
Obrazy wyników ADMIXTURE na mapie genetycznej ludzi współczesnych
Komponent k-9 (kolor czerwony, migracja
IE) w genomach ludzi współczesnych od Europy do Indii
Komponent k-7 (kolor granatowy, migracja
proto-BR) w genomach ludzi współczesnych od Europy do
Indii
Kolejny dowód, teraz od
Muhammada Ali 2014,
Jest to po prostu dzisiejszy
odpowiednik tego, co zaistniało około eneolitu w Europie
Środkowo-Wschodniej:
Od Protobałtosłowian w
Środkowo-Wschodniej Europie
A w dzisiejszej Polsce?
Od wspólnych przodków z Drawidami i Ariami z
ich migracyjnego szlaku
Drawidowie na populacyjnej mapie cieplnej DNA Eurazji
Drawidowie wyraźnie mają coś wspólnego z
Europą, Kaukazem i Irańczykami,
W stanie Maharasztra (Indie): z
jednego stepowego regionu odrębne populacje: IE i DR
Indyjskie rody
Wedyjskie z około 1000 przed Chr.
Interesujący jest ten przedstawiony przez A.K. Pathaka (2018) obraz pokrewieństwa Indyjskich Indoeuropejczyków i Drawidów między nimi wzajemnie, następnie z sąsiednimi krajami azjatyckimi w kierunku północnym i wreszcie, i to najbardziej, z Bałtosłowianami na Północy. Wśród pięciu wedyjskich rodów i ich dzisiejszych populacji w północno-zachodnich Indiach (Kambodżów, Khatrjów, Rorów, Gudżarów i Gudżaratów) wyróżniaja się szczególnie rody Rorów i Gudżarów.
ROROWIE (RORS) Rorowie (na obrazie kolor kółeczka czerwony) to dziś niewielka populacja najwyższej kasty, braminów. Jak wykazują ich IBD, czyli fragmenty DNA otrzymane od wspólnych z innymi rodami przodków, ród Rorów i ich dzisiejsza populacja spokrewniona jest ze wszystkim pozostałymi czterema populacjami wedyjskimi, ale najbardziej z Gudżarami . Wyróżniają się dalej tym, że mają najwięcej wspólnych IBD ze wszystkimi sześcioma populacjami Azji Środkowej (Centralnej) oraz kolejno, choć na niższym poziomie, z populacjami Bliskiego Wschodu i Kaukazu. Ale najwięcej IBD więc najbliższe pokrewieństwo Rorowie wykazują z populacjami Bałtosłowiańskimi; na najwyższym poziomie z Łotyszami i na pewno z nieuwidocznionymi na tym obrazie, ale znaną z innych badań, populacją Polski. Zarazem więc widoczne jest ich historyczne pochodzenie.
GUDŻAROWIE (GUJJARS) Drugi interesujący ród wedyjski kontynuowany jest przez znacznie dziś rozproszone po Indiach populacje Gudżarów (na obrazie IBD kółeczka koloru żółtego). Pełnili w historii różne role; byli związanymi z wysoką kastą Kszatrijów wojownikami; tworzyli własne królestwa, a dziś są przeważnie członkami kast średnich, zwłaszcza rolników i pasterzy. Otóż ich genetyczne IBD (na powyższym obraz kółeczka żółte), wskazują, że wśród wedyjskich rodów są najbardziej spokrewnieni z braminami - Rorami i w podobny sposób z wedyjskimi Gudżaratami. Mają bliskie pokrewieństwa z populacjami indyjskich Ariów, ale w najwyższym stopniu z większością populacji indoeuropejskiego Pakistanu oraz najbardziej z wszystkimi populacjami Drawidyjskich populacji w Indiach Południowych. . Wolno więc wnioskować, że to temu wedyjskiemu rodowi Gudżarów powierzono w trakcie migracji na południe zadania obronne i kiedy doszło do krzyżowania się szlaków z migrującymi Drawidami, służyli swoimi włóczniami i łukami obydwu stronom, co przynosiło mieszanie się ich genów, owocujące (jak wykazuje Moorjani et al 2013) zakodowaniem się punktów nierównowagi sprzężeń (LD), choć w ograniczonym zakresie, skoro obydwie społeczności, IE i DR, zachowały swoje genetyczne i kulturowe odrębności, z wyjątkiem jednak mało odrębnego rodu Gudżarów.
Oto mamy rezultaty
pochodzenia, ewolucji i migracji indyjskich DR i IE
Zaskakujący, niezauważony przez autora
obraz wyników analizy pierwszych komponentów
W rozmaitych wariantach genetycznego
otoczenia Gudżaratowie i Tamilowie, podobno bardzo różni
pochodzeniem,
C.D.N.?
<<<+>>>
<<<+>>>
<<<+>>>
<<<+>>>
<<<+>>>
<<<+>>>
<<<+>>>
<<<+>>>
Chrześcijaństwo wśród
Drawidów,
Chrześcijaństwo
jest drugą największą religią w południowym
stanie Indii Tamil Nadu
W miasteczku Kottaram (10,000
mieszkańców) na samym południowym cyplu Półwyspu
Indyjskiego i Azji St. Jude Church, Kottaram, Parish preist: Fr. Stanly Sahayam
Fr. Stanley Sahaya Seelan M. (Puthur) Parish
Priest Cathedral of St. Francis Xavier Kottar,
Nagercoil 629 002 Born: 23.07.1966 Rzymskokatolickie Katedry i Bazyliki u Drawidów
Rzymskokatolicka Doecezja i parafia KOTTAR Parafia i Diecezja Kottar
Diecezja Kottar (i Obszar Bazarowy Kottaram) w stanie Tamil Nadu, Indie
Katedry i bazyliki wśród Drawidów, w Indiach Południowych
Dziękuję
Autorom wspominanych tu publikacji za pracę, a Czytelnikom za przeczytanie
i poznanie naszego pokrewieństwa genetycznego z
czasów
tak głębokiej przeszłości,
przeszłości ludzi, przeszłości po prostu... Człowieka!
(12.02.2023, StP)\
|